Samtíðin - 01.06.1960, Síða 15

SAMTÍÐIN
11
'ei'a næsta samvizkulausir. Það liafið
þér stundum orðið að vera, ekki satt?“
»Ekki sjálfs mín vegna, heldur vegna
Pess, sem maður ber umhyggju fyrir,“
anzaði Davis, og allt í einu datt honum
a°kkuð i hug. Hann klappaði Plútó og
jttælti: „Ég er að svipast um eftir góðum
Undi, sem mig langar að eignast. Þér
afið ekki hugsað yður að selja Plútó,
Vjenti ég?“
. i^ypplingurinn fór allur hjá sér. „Ver-
þér nú sælir, Davis,“ sagði liann.
»Nei, í alvöru að tala,“ sagði Davis og
Sekk í Veg fyrir Porritt. „Hvers virði er
ufo yður? Mundu fimmtán þúsund
sferlingSpUnd vera nærri lagi?“
Porritt svaraði með ódæma fyrirlitn-
la8u og taugaóstyrk: „Þér vitið fullvel,
að þá peninga get ég eignazt alveg fyrir-
haf
að
ttarlaust, en segið þér mér, eruð þér
°gna liundinum minum?“
ílavis svaraði engu, heldur starði þegj-
andi fi'am fyrir sig. Hann vissi, að íbygg-
Þögn myndi vera áhrifarikari en nokk-
°rð. Porritt kreppti hnefana, svo að
'núarnir hvitnuðu. „Ef þér snertið Plutó,
N ei Öið þér samstundis ...“
»Mér myndi aldrei koma það til hugar.
‘ er þykir vænt um hunda, og mér geðj-
asf alveg sérlega vel að Plútó. Ég er hara
■ tftla um viðskipti.“
orritt strauk höfuð hundsins varlega.
atfi móður hans í tólf ár. Sá maður,
111 v°gar sér að gera Plútó minnsta
jj ln’ niyndi feginn vilja óska sér, að
ailn hefði aldrei fæðzt í þennan heim,“
Sa§ði hann.
s ”^8 skil yður mætavel, Porritt minn,“
ao^ 1 ffavis. „Menn i olckar starfi verða
w *1Una einir- Annað er of hættulegt.
þ ^.Ur verður of viðkvæmur, ef manni
lr vænt um einhvern. Sé honum ógn-
, ’ n8 þær ógnanir framkvæmdar, missir
þ Ur liann, og hvar stendur maður þá?
Vegna þorir maður ekkert að gera,
sem stofnar lífi ástvinar manns í liættu.“
Svipur Porritts var orðinn gerbreyttur.
Öll liarka var horfin, en ótti og mannúð
komin i staðinn. „Ætlið þér að fá ein-
livern annan til að drepa Plútó?“ spurði
hann dauðskelkaður.
„Það væi'i nú vandalaust að fá nóga til
þess fyrir aðeins þúsund franka. Það þyk-
ir ekki öllum eins vænt um hunda og
okkur.“
Porritt gat ekki neitað því. Hann glápti
út í loftið. „En þér vitið, hvernig þá
myndi fara fyrir yður,“ sagði hann.
„Ég veit það ósköp vel. Það myndi
alls ekkert koma fvrir mig, því Plútó
verður ekki gert neitt mein. Þér megið
alis ekki við því að missa hann, Porritt
minn. Við skulum þess vegna gleyma því,
sem okkur hefur farið á milli síðan áðan,
og aldrei minnast á það framar. Verið
þið nú sælir, báðir tveir.“
í sama bili kom unnusta Davis gang-
andi i áttina lil hússins, léttklædd og
ljómandi af lífsgleði. Ilún minnti á ný-
útsprungið blóm.
„Er ég að trufla ykkur?“ sagði liún.
„Engan vegin, ungfrú,“ anzaði Porritt,
við vorum bara að ræða um venjuleg
viðskipti, og nú er allt klappað og klárt
okkar í milli.“ Svo leit hann á hundinn
og mælti: „Ivomdu nú, Plútó minn. Við
þurfum að flýta okkur.“
Og hann trítlaði niður garðstíginn
með eina félaganum, sem liann liafði
nokkurn tima eignazt.
★
Höfum ávallt fyrirliggjandi
allan ferða- og skíðaútbúnað.
Austurstræti 17. Sími 13620.