Samtíðin - 01.07.1965, Side 18

14
SAMTlÐIN

tungumálum. Enn leikur nokkur vafi á,
hvort fremur beri að telja Bernstein frá-
bæran músíkant eða frumlegt tónskáld.
Bandarískir gagnrýnendur á sviði alvar-
legrar tónlistar liafa ósjaldan bent á, að
hann dreifi kröftum sínum um of milli
ólíkra viðfangsefna.
En þrátt fyrir fádæma afrek og vin-
sældir, og þar af leiðandi gífurlegar tekj-
ur af störfum sínum, befur Bei'nstein
ávallt tekizl að varðveita óeigingjarna
þrá til að gera hlut tónlistarinnar meiri
en hlut sjálfs sin. Og óvefengjanlegt er,
að stjórn lians á hljómsveitinni New
York Philharmonic 5 undanfarin ár hef-
ur verið eitt mikilvægasta tónlistarstarl’,
sem unnið hefur verið í Bandaríkjunum,
því að Bernstein hefur tekizt að endur-
vekja hrifningu fólks á starfi þessarar
ágætu hljómsveitar. Honum hefur nefni-
lega tekizt að drepa hana úr dróma þeirr-
ar bagalegu starfsþreytu, sem hún var
oft og einatl ofurseld. Hann hefur feng-
ið hljómsveitinni ný viðfangsefni og lát-
ið liana leika á hljómplötur fjölda af-
ræktra stórveíka. Og með fádæma per-
sónustynk sínum hefur honum tekizt
að ávinna liljómsveitinni geysilega lýð-
hylli í sjónvarpi vestan hafs.
Húseiqandinn: Sá, sem seinast bjó í
þessu herbergi, var prófessor, sem alltaf
var að gutla við eitthvert sprengiefni.“
Gesturinn: „Svo þessir blettir á loft-
inu eru úr því?“
„Nei, þeir eru úr prófessornum.“
JHJ smekklegt úrval af úrum og
skartgripum, — úraviðgerðir.
Úra- og skartgripaverzlun
Sigurðar Jónassonar
Laugavegi 10B — Sími 10-8-9-7
RADDIR • RADDIR • RADDIR
Indriði G. Þorsteinsson:
Burt með barlominn
ÞAÐ ER gott að vera rithöfundur hér.
Þótt talað sé um, að illa sé búið að rit-
höfundum hér á landi, þá verður að
segja eins og er, að allir aðiljar eru á
varðbergi. Ég á við það, að þótt lesenda-
hópurinn sé ekki alltaf svo ýkja stór, þa
er það misskilningur, að nýjum höfund-
um, eða höfundum, sem hafa nýtt að
segja, sé ekki veitt næg atlujgli. Það er
einmitt furðulegt, hve almenningur eða
fólk hér á landi hefur tekið öllu því vin-
samlega, sefm ég og aðrir hafa verið að
skrifa. Almenningur sinnir nýjum höf-
undum. Það er aðalatriðið, en ekki hitt,
hve mikið er upp úr því að hafa að gefa
út nýja bók. Það er alls ekki spurningin,
— þetta er ekki heildsala eða síldarút-
vegur. Menn skrifa, ef þeir vilja og geta
ekki krafið þjóðfélagið um neitt. Þeir
geta ekki krafið það um fé og ekki einU
sinni um athggli. Samt er þessi athggt1
fgrir liendi í þjóðfélagi okkar, og eiga
rithöfundar að vera þakklátir fgrir það-
Listamenn spilla sjálfum sér með þessu
eilífa rövli, alltaf að víla og væla, kvarta
gfir „ástandinu" og svoleiðis vitlegsu,
sem enginn veit i rauninni hvað er. Ef
mig vantar peninga, þá vinn ég mér þa
inn. . .. Ég er á móti hvers konar bar-
lómi rithöfunda, mennirnir eru sjálfráð-
ir, hvort þeir eru að þessu eða ekki, og
fjandinn sjálfur vorkenni þeim í nunn
stað.
(Úr viðtali í Mbl. 11. apríl sl. í tilefni af
útkomu smásagnasafnsins „MannÞing" e*11
Indriða G. Þorsteinsson).
Segið vinum yðar frá SAMTÍÐINNI.