Samtíðin - 01.07.1965, Síða 22

18
SAMTlÐIN
INGÓLFVR l»\VÍI»SSO.\: Ú 4, ndtUmr 56. )r,in
Snigillinn lætur ekki að sér hæða
MAÐURINN hefur oft valdið ærinni
eyðileggingu úti í náttúrunni. Nýbyggj-
arnir í Norður-Ameríku tóku gresjurn-
ar til kornræktar, en báru sjaldan neitt
á. Þegar uppskeran minnkaði, plægðu
þeir bara nýtt land, en létu gömlu akur-
flögin eiga sig. En þau tóku að blása upp
á stórum svæðum, svo að lá við landeyð-
ingu. Þá hurfu líka náttskuggajurtir, sem
kartöflubjallan hafði lifað á, en í stað-
inn tóku bjöllurnar að naga kartöflugrös
til stórskemmda. Nú vei’ja Bandaríkja-
menn stórfé til að græða sárin og gróður-
setja ótrúlega löng og voldug skjólbelti
til að stöðva uppblásturinn. Við íslend-
ingar erum líka að reyna að stöðva geig-
vænlegan uppblástur með áburðargjöf,
friðun, sandgræðslu og skógrækt.
Fyrir rúmri öld fluttu Evrópumenn 24
villikanínur til Ástralíu. En þær eru fyrir
löngu orðnar þar bin versta plága, og
hafa Ástralíumenn varið um 2 milljörð-
um króna til að halda þeim í skefjum.
Gráþröstur frá Evrópu hefur valdið gíf-
urlegu tjóni á korni o. fl. nytjajurtum í
Ameríku. Bæði kanínunum og þröstun-
um fjölgar miklu meira í nýju löndun-
um en í hinum gömlu beimkynnum sin-
um.
Sniglakjöt er bátíðaréttur með Frökk-
um. Arið 1820 langaði franska land-
stjóradóttur á eyjunni Reunion i snigla-
súpu og bað kunningja á Madagaskar að
senda sér nokkra snigla lifandi. Flestir
voru svo étnir með beztu lyst, en tveim-
ur sleppt út í gai’ðinn. Þeim fjölgaði
geysilega, og skriðu þeir út um alla eyju
og stórskemmdu gróðurinn. Hvaða snig-
ill var þetta? Það var risavaxin tegund
agatsnigils, sem ber skrautlegan rauð-
brúnröndóttan kuðung, er innfæddir not-
uðu sem peninga. Ivuðungurinn er á
stærð við tebolla, og dýrið vegur allt að
V2 pund.
Agatsnigillinn er bæði frjósamur og
gráðugur. Hann étur aldin, grænmeti,
blóm og lauf á runnum og getur valdið
stórkostlegum skaða. Ungir sniglar eru
feitir og þykja sælgæti í Afríku og Aust-
urlöndum. Agatsnigillinn barst nieð
varningi skipa yfir Indlandsbaf og
Kyrrabaf og hefur náð geysilegri út-
breiðslu í beitum löndum á liálfri ann-
arri öld og víða valdið sulti ibúanna.
Sniglafræðingurinn Benson flutti tegund-
ina til Kalkútta, en þaðan breiddist hún
út, svo að ekkert varð við ráðið. Ferða-
maður segir: „Ég sá, livernig hinir risa-
vöxnu sniglar skriðu yfir bera jörðina,
klifruðu upp veggi og trjástofna; ég
taldi 230 á einum kókospálma — og þei1'
héngu í runnunum!“
Japanar og Kínverjar eru gráðugh' 1
snigla og fluttu þá oft til nýrra staða.
En agatsnigillinn varð þeim ofjarl, og
nú er reynt af alefli að eyða honum, en
gengur illa. Gul, lítil sniglategund sník-
ir á honum og hefur sums staðar drepið
marga. Séðir náungar tóku upp á því að
rækta sniglana í undarlega löguðum glos"
um. Fær kuðungurinn þá sömu lögun
og er seldur dýrum dómum. Og sumum
þykir sniglasúpa og niðursoðið sniglU"
kjöt uppáhaldsréttir.
+ MUNIÐ að tilkynna SAMTÍÐINNI und-
ir eins bústaðaskipti til að forðast vanskil-