Börnin - 01.12.1905, Side 6

6
hékk á stóra trénu. Þannig komst þaö til bæjarins meS hinum
trjánum.
Fátæka konan gekk yfir torgið, þar sem trén ,voru boöin
fram tií sölu. Hún öskaöi sér þess, aö hún ætti lítiö tré handa
drengnum sínum. En hún stundi og hugsaöi meö sér: „Eg'
verð að kaupa þaö, sem nauösynlegt er, fyrir peningana mína.
Um slíkt má eg ekki hugsa. En bara eg hefði eina grein handa
barniinu mínu!“
Margir, sem vildu kaupa, stóöu nú í kring um trén. Fá-
tæka konan var í þann veginn aö fara, þegar maöur kemur, sem
keypt haföi tréö, og hékk litla tréö um greinarnar á þvi. Maö-
urinn sagöi hlæjandi: „Þaö fékk eg í kaupbæti." Eosar svo
um þáö óg fleygir því á jöröina. Fátæka konan tekur þaö óöar
upp og segir: „Geföu' uiér.þaö handa drengnum mínum!“
„Taktu þa,ö!“ var svariö. „Þú hefir víst ekki mikiö trí aö
láta á þaö.“ *
Rétt þar hjá stóö nVóðir' jfiéö' drenginn sinn. Hún bar á
handleggnum stóra tösku meö kertum í og allra handa sætind-
um. Hún heyrði konuna mæla fyrir munni sér: „Guð hefir
gefið mér þetta tré. Eg hefi einhver ráð til þess aö kaupa
kerti á þaö.“
„Hér er ofurfítið á tréö þitt,“ sagöi móðirin, og féirfc kon-
•unni kerti, rauð og blá og græn, og ögn af sætindum. „Þaö
veröur nóg eftir samt á tréð okkar.“
Ekkert af hinum trjánum háu og fögru gladdi jafn-mikiö
og tréö þetta litla og væskilsiega. Og ervitt er aö segja, hvort
hafi orðið glaöara móöirin eða drengurinn. Móöirin þakkaöi
guöi meö fagnaðar-tárum. Drengurinn hrópaöi upp yfir sig af
gleði, lagöi saman hendurnar og sagði': „Góöa barriiö Jesú!
Aldrei skal eg gleyma þér!“
Gleöin þeirra var heldur ekki eins skamm-góö og gleöin,
sem hin trén veittu. Því litla tréö haföi veriö dregið upp með
rótum. Mióðirin gróöursetti það í stórum, sprungnum j.urta-
potti. Og þaö stóð lengi í herberginu með fegurö sinni. En
loksins tæmdist þaö, og þá var farið meö það út í jurtapottin-
um og látið fyrir aftan húsiö. Um vorið sáust ljósgrænir brodd-
ar koma út á því. Og var það stórt fagnaðarefni, ekki sist fyri'r
drenginn. Um haustið gróöursetti hann það í jörðinni. Og
það óx og varö liátt og fallegt fljótar en nokkurn varöi. Þvi
drengnum þótti vænna um það, og liann hugsaði meira um þaö,
en skógarvörðurinn um allan sköginn sinn.
í þrjú ár var það nú búiö aö standa þarna fyrir aftan hús-