Börnin - 01.12.1905, Side 13

*3
Eg girnist oft þaö, sem er glys eitt og tál ,
en gæti þess síður, er þarfnast mín sál.
5. Eg undrast, en glöggt fæ þó af þessu: séð,
að æskunni milini þitt hógværðar geð
vill með þessu kenna að meta það eitt
sem mikils, er himneska upphefð fær veitt.
6. Þín örbirgðar fæðhig, guðs eingetni son,
mér elur i lijarta þá lifandi von,
að forðast ei munir þú fátækan mig,
ef fúslega læri’ eg að filb'iðja þig.
7. í jötu míns hjarta margt illkynjað er,
sem er ei til sambúðar hæfilegjt þér;
en komít þú þangað, þó komir þú hljótt,
þjá hverfur og ílýr þaðan alt, sem er ljótt.
8. Ó, kom þú því, Jesú! Já, kom þú til mín!
Ó, kom! Þá mun afmælishátiðin þín
með sérhverju ári mér betur fá bent
á barnæskíu þína, og auðmýkt mér kent.
Hiín vildi verahjá Jesií.
Það er falleg saga ein um ofur litla stúlku. Hún var að
horfa á myndir í mynda-biblíu hjá henni mömmu sinni
Mamma hennar sýnir henni myndina af Je'sú, þegar liann bless-
ar börnin. Þarna situr hann á myndinni, með barna hóp í
kring um sig,' sem þyrpist að honum. Litla stúlkan horfir
stundar korn á mynd'ina. Alt í einu sqtur hún fingurinn á autt
pláss við fæturna á Jesú, lítur upp á mömmu. sína og segir
með þessum einkennilega inndæla fögnuði'barnanna: „Þega’
e’ fe’ ti’ himins, manna, þá atl’ e’ a’ danda jett dadna.“
Það er gott að vera hjá Jesú. Og á okkur ekki að eins að
langa til að vera hjá honum á himnum eftir þotta líf, heklui-
líka á jörðunni alla æfi okkar. Það er autt pláss hjá honum
fyrir okkur öll, autt pláss, sem hann ætlar okkur. Við megum
ekki láiía það verða autt, heldur fara í plássiö okkar og vera í
því.