Barnablaðið - 01.05.1955, Blaðsíða 11

sveitalífsins, en Friðrik, sem var
þremur árum eldri en ég, varð mér
góður kennari. Áður en sumarið
var liðið, hafði ég lært margt nýtt.
Stundum lékum við okkur að
því, að fara á bak Jehú. Friðrik
hafði gefið hestinum þetta nafn,
þegar hann var einu sinni búinn
að fara á bak honum.
— Þú þekkir söguna af honum
Jehú, eða hvað? spurði hann mig.
— Nei, hvernig var hann? svar-
aði ég.
Jehú var maður, sem talað er um
í Gamlatestamentinu. Dag nokk-
urn sá varðmaður einn, hvar hann
kom á flevgiferð, ríðandi, og þá
sagði varðmaðurinn:
— Er þar ekið sem aki þar Jehú
Númsíson, því að hann ekur eins
og vitlaus maður.
Ég skal segja þér að þessi hestur
hleypur hart, alveg eins og hestur-
inn hans Jehú.
Tíminn leið og loks rann upp
seinasta vikan, sem ég átti að vera
þarna í sveitinni. Eitt kvöld stóð-
um við hjá girðingunni bak við
bæjarhúsin, heima hjá Friðrik, og
horfðum niður eftir ánni.
— Nú fer að styttast þangað til
skólinn byrjar, Ríkarður, þó vel
megi segja, að lífið hér á Miðbæ sé
góður skóli. En það er eitt, sem
mig langar að biðja þig um, sagði
Friðrik.
— Flvað er það, spurði ég.
— Ég víldi óska að þú snérir þér
til Drottins og færir að elska Jesúm
af öllu lijarta, áður en skólinn
byrjar. Þú veizt ekki, Ríkarður,
hvers þú ferð á mis. Og svo fengir
þú meiri styrk til að standast allar
freistingar skólalífsins, ef þú ættir
trúna á Jesúm í hjarta þínu.
Ég sá að Friðrik var alvara, er
hann talaði þannig við mig um
Jesúm, en ég var ofurlítið harður
og svaraði því:
— Ég eet ekki skilið, að þetta
sé svo aðkallandi einmitt núna. Ég
hef nægan tíma og tek mína ákvörð-
un seinna. Eigum við ekki að fara
og skoða safnið þitt í staðinn?
— Ég vildi giarnan gefa líf mitt
til þess að þú frelsaðist, sagði Frið-
rik og leit beint inn í augu mín.
Ég var sannfærður um að Friðrik
meinti hvert orð, sem hann sagði.
Ég fór að verða órólegur, en ég
vildi ekki láta hann sjá það og
sagði því:
— Hvaða einkennilega steinateg-
und er þetta þarna í fjallshlíðinni?
Eigum við ekki að athuga það?
Steinninn, sem ég átti við var
þarna í hlíðinni nokkur fet fvrir
ofan árbakkann. Ég hljóp í áttina
þangað, en Friðrik varð á undan
mér. Hann reyndi að losa stein-
inn, sem var fastur í moldinni.
— Bíddu augnablik, ég skal
hiá’pa þér, kallaði ég til hans. En
áður en ég gat fótað mig þarna í
brekkunni, þá rann Friðrik til og
féll ofan í straumþunga ána .
Augnablik stóð ég sem skelfingu
lostinn, en náði mér fljótt aftur er
ég sá strauminn hrífa hann með
sér í fossandi iðukasti. Áin rann
BARNABLABIÐ 27