Barnablaðið - 01.05.1955, Blaðsíða 13

Andrókles.
Árið 30 eftir Krist stjórnaði mjög
grimmur landstjóri rómverskri
nýlendu einni í Norður-Afríku.
Hann átti þræl, sem hét Andrókles,
og hlaut hann hina verstu með-
ferð. Lengi vel þoldi Androkles
þetta, en að lokum var það ómögu-
legt. Hann vildi heldur farast í
eyðimörkinni, en þola sífelldar
pyntingar húsbónda síns. Þessvegna
ákvað hann að flýja og það fram-
kvæmdi hann líka. En ekki batnaði
afstaða hans mikið við þetta. Eins
og elt villibráð varð hann að
flýja stað úr stað. Að lokum kom
hann út í hina miklu eyðimörk.
Leið hans lá yfir víðáttumikl-
ar sandauðnir eða grýttar hæðir
lengra og lengra inn í eyðimörk-
ina. Er kvöldaði og myrkrið féll á
var hann mjög angistarfullur, því
svertingjar eru yfirleitt ákaflega
myrkfælnir.
Sér til mikillar gleði, fann
Andrókles að lokum helli einn í
klettabelti. Hér skal ég leita hælis,
hugsaði hann. Á næturnar get ég
falið mig hér fyrir villidýrunum,
en í daginn get ég skýlt mér fvrir
brennandi sólarhitanum og verði
mín leitað, mun enginn finna mig
hér.
Andrókles gekk inn í hellinn, og
af því hann var mjög þrevttur,
lagðist liann strax fvrir og sofnaði
vært. Sólin var hátt á lofti, er hann
vaknaði og varð honum þá fyrst
fyrir að fara út og reyna að ná sér
BARNABLAÐIÐ 29