Barnablaðið - 01.02.1963, Blaðsíða 4

spila á slaghörpuna, koni pabbi
hans upp til hans. Hann varð
mjög reiður.
— Þú getur lært að fara með
rakhníf og rakbursta í stað ]iess að
eyða tímanum í að lemja þetta
hljóðfæri, sagði faðir hans.
Nú var ekki um annað að ræða
fyrir veslings drenginn en að
hætta við sínar elskuðu hljómlist-
aræfingar.
En hvernig sem á því stóð þá
fékk drengurinn oft tækifæri að
hlusta á hljómlist, þólt faðir hans
bannaði honum að snerta slaghörp-
una.
Frá kirkjuturninum á kirkjunni,
sem var rétt hjá húsi því sem hann
bjó í, var á hverju kvöldi spilað-
ur sálmur. Drengurinn varð mjög
hamingjusamur þegar hljómarnir
bárust til hans.
A sunnudögum gekk drengurinn
til kirkjunnar, því þá söng kirkju-
kórinn og hljómsveit spilaði einn-
ig. Þetta var það fegursta sem
drengurinn vissi af og hann naut
í ríkum mæli hvern sunnudags-
morgun.
Því eldri sem drengurinn varð
því meiri löngun hafði hann til að
hlusta á fagran söng og hljómlist.
Og ekki aðeins að lilusta, heldur
hafði hann mikla löngun til að
læra um hljómlistina. Þetta gat
faðir hans alls ekki skilið.
En dag einn skeðí nokkuð merki-
legt. Hann sat á vissum stað og
var að spila. Þá var það að kon-
ungleg pei'sóna fékk að heyra til
lians.
— Þessi drengur verður að fá
tækifæri til að læra og verða
hljómlistarmaður, sagði þessi liátt-
sctti maður.
Nú þorði faðir drengsins ekki
að mótmæla, þegar svo háttsetlur
maður hafði sagt slíkt um son
hans. Þið getið verið fullviss urn
að drengurinn varð glaður, því að
nú var sú langþráða stund runnin
u]i|) að hann fengi tækifæri að
spila svo mikið sem hann vildi.
Þetta varð að veruleika. Hann
fékk að læra hjá mjög duglegum
kennara og drengurinn æfði sig af
miklum áhuga og honum fór mikið
fram. Hann þurfti að leggja harl
að sér, því að kennari hans var
mjög strangur og gerði miklar
kröfur til hans.
Drengurinn stundaði námið af
mikilli iðni og áhuga og kennari
hans var ánægður með hann. Síð-
an óx drengurinn og þroskaðist og
þeim fjölgaði stöðugt sem vildu
hlusta á hljómlist hans. Nafn hans
varð frægt og þegar það var nefnt
vissu allir hver hann var. Ilann
hét Georg Friedrich Hándel.
Nú liafa næstum allir menn víðs-
vegar um heiminn heyrt um þenn-
4 BARNABLAÐIÐ