Barnablaðið - 01.02.1963, Blaðsíða 18
varð hún ævareið. Þetta var mis-
þyrming á dýrinu.
Ákveðnum skrefum gekk hún
inn um hliðið og ætlaði sér að
veita sökudólginum óþvegna á-
minningu. En hún sá hvergi grís-
inn og því síður slátrarann. Hún
sá aðeins móður Eiríks, sem var
að hengja upp þvotit.
Grísinn ykkar hrín svo ámátlega,"
sagði Hanna með þjósti.
„Grísinn?" Móðir Eiríks leit for-
viða á Hönnu.
„Já, grísinn, sagði ég. Heyrið
þér ekki, hvernig hann hrín? Er
nokkurit vit að kvelja blessaðar
skepnurnar svona? Ég kæri þetta
bara fyrir lögreglunni."
Hanna var svo reið, að hún beit
sundur orðin. Og ekki skánaði
Éff ætln að verða
skapið, þegar móðir Eiríks fór að
skellihlægja.
„En við eigum alls engan grís.“
„Ekki að skrökva að mér upp í
opið geðið. Heyrið þér ekki hljóð-
in?“
„O-jú, en þegar maður er orð-
inn vanur því, eins og ég, liættir
maður eiginlega að lieyra það.“
Hún átti bágt með að stilla sig
um að hlægja, því að Hönnu var
svo mikið niðri fyrir.
„Nú er bezt, að ég sæki grísinn,“
sagði móðir Eiríks allit í einu.
„Eiríkur!" kallaði hún. Gaulið
þagnaði samstundis og andartaki
síðar kom Eiríkur neðan úr kjall-
ara. í hendinni liélt hann á gljá-
andi lúðri.
„Þetta verður að nægja í dag,“
sagði mamma. „Þú skýtur fólki
skelk í bringu.“
Hanna starði á lúðurinn og svo
á Eirík. Ljós hafði runnið upp fyr-
ir lienni. Þegjandi snérist hún á
hæli og fór leiðar sinnar.
Það var þá Eiríkur sem var or-
sök að allri þessari rekisstefnu. En
þetta hafði allt sínar eðlilegu or-
sakir. Hann ætlaði nefnilega að
gerast meðlimur í lúðrasveit
sunnudagaskólans. Hann fékk lán-
að hljóðfæri og tók að æfa sig. í
fyrstu fóru þessar æfingar mjög
ltljóðlega fram, því að hann náði
ekki nokkrum tóni úr lúðrinum.
En þegar hann fór að ná hljóði úr
honum, tók fólkið fyrir eyrun.
Framhald.
18 BARNABLAÐIÐ