Barnablaðið - 01.02.1963, Blaðsíða 7

líka verið kærkomið og fallegt
barn í augum foreldra sinna þeg-
ar hún kom í heiminn. Svo mamma
hennar hafði smurt hana með rauð-
um og hvítum leir, svo að hún
sýndist ljót. Því næst höfðu for-
eldrarnir farið með hana út fyrir
þorpshliðið og lagt hana þar nið-
ur — varlega — á grasflöt, sem
hræðilega útlýtandi barn, sem eng-
inn kærði sig um.
En áður hafði mamma hennar
hvíslað þessu í eyra gamallar konu,
og þessi gamla kona hafði svo af
„tilviljun“ gengið yfir grasflötina
og rekist þar á þennan kveinandi
vesaling. Gamla konan hafði svo
farið með hana aftur inn í þorpið,
og gert öllum þorpsbúum það
kunnugt, að auðvitað vildi hún
ekki taka barnið að sér. Hvern af
þorpsbúunum langaði til að eiga
þennan ljóta og óhreina hvítvoð-
ung? Allir þögðu. En að endingu
sagði faðir barnsins, að hann skyldi
taka barnið heim til sín, af því
að hann kenndi í brjósti um vesal-
inginn. Mamma hennar sagðist
heldur ekki kæra sig um þetta
Ijóta barn, en vegna þess að það
ætti ekki neitt heimili, skyldi hún
taka það að sér og kalla það Lu-
lengu, eða útburð.
Þetta hafði heppnast, og hér var
Lulenga lifandi, kraftaleg tíu ára
gömul stúlka. Eftir að hvíti og
rauði leirinn hafði verið skrúbb-
aður af henni, hafði pabbi hennar
stungið gat á eyrnasnepilinn, og
hengt látúnshringinn í hann, sem
var henni til svo mikilla óþæginda.
Eins og leirinn, sem hún hafði
verið smurð með, átti að tákna að
engin kærði sig um liana. Lulenga
varð að bera hringinn og nafnið
þar til hún hafði uppfyllt tvö skil-
yrði. Annað var það, að hún átti að
taka upp fyrstu uppskeru sína, og
það hafði hún þegar gert. Undir
síðustu árstíð hafði hún sáð korni
og var búin að uppskera það. Svo
þá kröfu hafði hún uppfyllt.
Það síðara var, að andarnir urðu
að gefa merki um það að hún væri
undir þeirra vernd. Þeir gáfu slík
merki, ef þeir yfir höfuð gáfu þau,
gegn um skordýr, fugla eða hús-
dýr.
Lulenga mundi hvernig önnur
Lulenga úr sama þorpi, sem núna
var orðin sextán ára, hafði fengið
dásamlegt merki gegn um maura-
her, sem valda hræðiíegum pestum
í Afríku. Heil herfylking hafði
stefnt beint að beðinu hennar, en
sveigt af leið þegar hún var nær
alveg komin að því, án þess að
snerta það. Það var augljóst merki.
Þessi eldri Lulenga hafði strax
fengið annað nafn, Bwani-Em, eða
systir mauranna, stúlka undir
vernd andanna.
BARNABLAÐIÐ 7