Barnablaðið - 01.06.1981, Síða 15

Barnablabiö
tína nýútsprungin blóm og lítur vió og viö um öxl
til öryggis. Nei, það er enginn á eftir henni.
Loks kemur hún auga á Gústa. Hann er hálf
reiður og tautar fyrir munni sér: ,,Alltaf þarf hún
að eyðileggja allt. Nú kemst þetta sjálfsagt upp,
og þá megum viö ekki borða þá.“
,,Hvað megum við ekki borða?“ ,,Viö, segir þú.
Ég er ekki að veiða fugla handa hverjum sem er.
Við Kalli erum svangir og ætlum aö borða þá.
Það er aö segja, ef viö fáum þá frið til þess.“
Kalli þaggar niður í Gústa og segir hug-
hreystandi viö Grétu: ,,Ég treysti þér fullkom-
lega. Það var annars hugsunarleysi af okkur að
leyfa henni ekki strax aö koma með. Við skulum
skipta veiðinni á milli okkar þriggja. Gústi lætur
tilleiöast. Þeir sýna henni gildruna, sem þeir
hafa verið að smíöa þarna í skjóli trjánna. Þetta
er allra myndarlegasta gildra.
Gréta segir hugsandi: ,,En hvað ég er fegin,
að ég skuli ekki vera fugl.“ „Líminu stálum vió
hjá fóstrunum," segir Kalli. Nú á ég bara eftir að
bera þaö á fjölina þá er hún tilbúin, Gústi. Þá
festist fuglinn og við eigum gott með að ná hon-
um.“ ,,Ég er hérna með nokkur blómafræ, Kalli,
ég ætla að strá þeim á enda fjalarinnar. Fugl-
arnir vilja áreiðanlega fræ, af því að nú er snjór
yfir öllu.“
Gréta horfir skelfd á þessar aðfarir. ,,Aum-
ingja litli þrösturinn, sem á eftir að festast
þarna.“
,,Við erum alltaf svangir. Langar þig til aó
deyja úr hungri, Gréta,“ segir Kalli ávítandi.
Grétu verður hrollkalt. Hún lofar samt að segja
engum frá þessu.
16. Lúðvík
Daginn eftir fara drengirnir fyrir allar aldir á
fætur. Þegar Gréta vaknar eru rúm þeirra auð.
Allt hitt fólkið er enn í fasta svefni, og hún þorir
ekki aó fara fram úr, til aö leita að strákunum. Ef
svo slysalega vildi til, aö hún missti eitthvað
niður eða þrusk heyrðist í útidyrunum, myndi
hún fá skammir.
Kalli og Gústi eru komnir uþp á hæðina, þar
sem gildran er vandlega falin milli grænna
greinaog mosa. „Þaðerfugl íhenni. Nei þeireru
tveir. Sjáðu, þeir eru fastir!" æpir Gústi, fagn-
andi. ,,Ég gef Grétu helminginn af mínum, Gústi.
Þú þarft ekki aö vera leiður yfir því, að hún komst
að leyndarmáli okkar." Nú fyrst vakna hin þörnin
á barnaheimilinu. Fóstran lítur rannsakandi á
Grétu. ,,Og þú segist ekki vita, hvar strákarnir
halda sig.“
Gréta skrökvar ekki. Hún bara þegir. Einmitt í
þeim svifum birtist hermaður. Hann heldur á
stórri fötu fullri af kartöflum. Forstöðukonan
horfir agndofa á hann, en hann segir: ,,Ég er að
færa barnaheimilinu þessar kartöflur. Viö her-
mennirnir vitum, að þaó er þröngt í búi hjá
ykkur."
Það glaðnar yfir forstöóukonunni. Á meöan
hermaðurinn talar við forstöóukonuna, horfir
Gréta á hann. Hermaðurinn sér þaö og virðir
hana fyrir sér. ,,Ég held, ég viti hvaö þú heitir, þú
heitir Lúðvík," segir Gréta feimnislega. ,,Já, það
er rétt. Þetta er einkennilegt, ég kem því ekki
fyrir mig, hvar og hvenær ég hef kynnst þér,“
svarar aðkomumaðurinn. „Segöu mér hvar við
höfum sést áður, barnið mitt.“ Hann horfir blíður
á þetta föla magra andlit.
„Manstu ekki, þegar þú lentir bak við hlööuna
heima. Viö vorum að skoða fallhlífina þína.“ Nú
rennur upp Ijós fyrir honum. „Hvort ég man.
Hvernig stendur á því, að þú ert hér núna?“
Gréta segir honum þá frá atburöarásinni og
einnig því, að drengirnir séu hér líka.
Forstöðukonan og Lúðvík eru ákaflega undr-
andi yfir þessari tilviljun, en síðan tala þau um
stríðiö. Telpan sér, aó nú er tækifærió komið.
Gréta skýst út og hleypur eins og fætur toga í átt
til skógar. Drengirnir eru ekki á sama stað og
gildran var. Loks kemur hún auga á þá í dálitlu
rjóóri. Þeir eru í óða önn aö reyta fiðrió af fugl-
unum. Nú á að fara að steikja þrestina. Kalli
ætlar að fara að kveikja upp eld í blikkdós. Aftur
og aftur slokknar á eldspýtunum.
Gústi beygir sig nióur og skýlir með hendinni.
Þá tekst þeim aö halda eldinum lifandi. Allt í einu
heyra þau þrusk bak viö sig.
Þarna er maður. Þeim verður bilt við, er þau
heyra karlmannsrödd. „Komið þið sæl, börnin
góð.“ Lúðvík hefur laumast á eftir Grétu, þegar
hann var búin að tala vió forstöðukonuna. Hann
horfir brosandi á börnin og þá átta drengirnir sig
strax. „Mér þykir þú vera mannglögg," segir
hann við Grétu. „Þið hafið öll breyst svo mikið,
að ég hefði áreióanlega ekki þekkt ykkur.“
Lúðvík lítur í kring um sig, og athugar, hvort
það kynni að vera hætta á ferðum af eldinum í
dósinni. „Hver veit, nema ég geti bragöbætt
matinn ykkar,“ segir Lúövík íbygginn við strák-
ana. Þeir horfa forvitnir á hann. Hann leitar í