Barnablaðið - 01.06.1981, Page 16

16
vösum sínum og réttir þeim svo dálítið bréf.
,,Ekki vænti ég, að þið hafið saltað matinn, er
þaó?“ „Eldabuskan hjá okkur á barnaheimilinu
á ekkert salt. Þaö fæst ekki,“ svara þeir.
í bréfinu er dálítill saltskammtur. Hann ætti aö
duga. Kalli stráir saltinu varlega yfir fuglana.
Gréta bætir örlitlum sprekum á eldinn. Nú
leggur indælan matarilm aö vitum þeirra.
Þetta er yndisleg stund.
Lúðvík kveður en lofar því, að koma bráóum
aftur.
17. Ringulreið
Vikurnar líöa hver af annarri. Þá er það einn
morgun í maí, varla kominn fótaferðartími, að
forstöðukonan æöir um gangana og kallar í sí-
fellu: „Við höfum tapaó, viö erum gersigruð
þjóð. Við eigum engrar uppreisnar von. Foring-
inn er fallinn.“
Sum eldri barnanna virðast skilja, hvað hefur
gerst. Hin heyra það á hreimnum, að eitthvað
hræðilegt hefur skeð. í orðinu foringi felst enn
dálítil aðdáun. Forstöðukonan er ein þeirra
kvenna, sem hefur látið ginnast af þessum
áhrifaríka manni og því veróa vonbrigði hennar
svo sár.
Hún kallar enn hásum rómi: „Heyrið þió það,
krakkar. Þýzkaland er ekki lengur til."
Hurð í einu herberginu opnast hægt og fram
skýst lítil hrokkinhærð táta. Hún hefur veriö sér-
stakt uppáhald forstöðukonunnar. „En við erum
til, frænka, viö erum hér öll.“ Hún leggur litlu
hendurnar um háls forstöðukonunnar, og þá
þrýst sorgin út í áköfum gráti.
Seinna um daginn sjá börnin út um gluggann,
hvar sigurvegararnir koma fylktu liði.
Nú víkur sögunni að Lúðvík. Stríðinu er lokið,
og hann má fara heim. Hann er reyndar búinn að
taka ákvöröun: Lúðvík ætlar að taka Grétu,
Gústa og Kalla að sér, þangaó til foreldrar þeirra
gefa sig fram.
Þegar hann kemur á barnaheimilið sér hann,
að fóstrurnar eru í miklu uppnámi. Hann reynir
að róa þær.
Síðan útskýrir hann fyrirætlan sína. Forstöðu-
konan kallar á börnin og segir: „Þessi vinur
ykkar ætlar aö ganga ykkur í föður stað um tíma.
Ég vona, að þið berið traust til hans.“ Jú, hann
minnir þau á liðna daga, er þau voru undir
öruggri handleiðslu góðrar móður, eins og litlir
ungar í hreiöri.
Lúðvík segir hlýlega: „Ég ætla að vera stóri
bróðir ykkar." Aftur er lagt af staó með bakpoka
en nú fótgangandi. Þaö er búið að eyóileggja
marga lestarvagna og engin skipulagning á
neinu.
Börnin verða sárfætt. Skórnir þeirra eru allt of
litlir. Lúðvík grennslast fyrir um það, hvort ekki
veröi hægt að ná í lest.
Kalli situr hjá þeim Grétu og Gústa á járn-
brautarstöóinni. Þau hafa tyllt sér á bakpokana
sína. Þaö bergmálar í þessari stóru byggingu.
Hér og þar sést í bláan himin í gegnum brotnar
rúður. Þessi göt eru vegsummerki eftir loftárásir
og sprengingar.
Nú heyra þau greinilega í kvenmannsrödd í há-
talara: „Farþegartil Hamborgar gjöri svo vel að
mæta á braut fimrn."
18. í opnum lestarvagni.
Lúövík kemur á haróa hlaupum út úr mann-
þrönginni. „Ég er búinn aö kaupa farseðla til
Hamborgar, krakkar."
Aftur heyrðist í gjallarhorni. „Brottfarartími
eftir sjö mínútur til Hamborgar."
En sá troðningur, blótsyrði og háreysti!
Særðir hermenn meö hækjur, sem misst hafa fót
eöa hendi reyna að ryöja sér veg gegnum
mannhafið. „Við skulum leiðast öll, börnin mín,“
kallar Lúðvík. „Það er vissara, þá týni ég ykkur
ekki.“
Þetta er allt heimilislaust fólk. Allt er þaó
svangt. Allt getur þaó sagt frá hörmungum síö-
ustu vikna. Vonbrigöin skína úr andlitum þess.
Brostnar vonir og áhyggjur morgundagsins.
Fólkið er milli vonar og ótta. Skyldi það fá far
núna? Ekki nærri allir sem vilja, komast í lestina.
Þaö er troðið eins og í síldartunnu. Fólk er
ráðvillt og æst. Það ryðst áfram, án þess að geta
gert sér grein fyrir því hvað undir kunni að verða.
Sumir koma sér fyrir utan á þöllum vagnanna,
aðrir á milli hverra tveggja vagna. Það er stór-
hættulegt, því að þar er hvergi hægt að halda
sér.
Fólk hangir bókstaflega utan á vögnunum.
Lestarstjórinn virðist ráðalaus. Hann kennir í
brjósti um fólkið og tilkynnir í hátalara aó þeir,
sem þess óska megi fá far í þaklausum lestar-
vagni.
Alltaf þyrpast nýir farþegar inn á járnbrautar-
pallinn og hlaupa meöfram lestinni. Loks finnur
Framhald á bls. 22