Sameiningin - 01.08.1886, Qupperneq 8

—88—
aSra: Hann varð að ganga í gegn um píslir og dauða til þess að
verða vegsamlegr og til þess þar af leiðanda að ríki hans næði að
ryðja sér braut til allra þjóða. En eins varð líka hver einstakr
lærisveinn hans að ganga í gegn um harða dauðans baráttu til
þess að geta komizt til dýrðarimmr. Yið þessar hugsanir dró
upp dimmt sorgarský yfir sálu frelsarans, og hann segir þá : „Nú
er sál mín óróleg“. Svo biðr hann angistarfullr: „Faðir, frelsa
þú mig frá þessari stundu“. En óðar breytist bœnin, rétt eins og
fám dögum síðar í Getsemane, svo að hann óskar eftir engu öðru
en því að nafn himnaföðursins verði vegsamlegt, hans vilji verði,
hvað sem það hljóti að kosta. þá heyrist himnesk rödd, sem
fullvissar, að bœn hans sé heyrð. Sigri hrósandi talar Jesús nú
um dauða sinn og hina blessunarríku aíleiðing af honum fyrir
mannkynið þegar fólkið heyrir hann minnast á dauða sinn eða
það að mannsins sonr verði „haíinn upp“, þá þykist það ekki
geta samrímt þau orð við spádóma ritningarinnar um að ríki
Messíasar eigi að standa um aldr og æfi. En Jesús leiðir þessa
athugasemd manna í þetta skifti alveg hjá sér, en minnir þá að
eins á það, að nú hafi þeir ljósið hjá sér, og því skuli menn nú
nota sér þetta ljós, ganga í þessu Ijósi, trúa á ljósið.—Hve nær
sem kristinn maðr mœtir heiðindómnum í lífínu innan eða utan
kirkjunnar, þá hefir hann hvöt til að segja í hjarta sínu : „Tím-
inn er kominn, að mannsins sonr vegsamist.“ En það lcostar á-
vallt sjálfsafneitan, sára baráttu, og jafnvel dauða, að láta hina
himnesku dýrð drottins koma fram. þú, kristna sál, nærð ekki til
dýrðarinnar og þú getr ekki látið dýrðina drottins opinberast
hjá öðrum mönnum, nema þú taldr á þig krossinn Krists. Segðu
þá með heiðindóminn fyrir augum þínum ekki að eins': „Tíminn
er kominn, að dýrð kristindómsins opinberist hér“, heldr og :
„Tíminn er kominn, að eg gangi undir krossinn og deyi með
drottni.11—„Til þess er eg kominn, að þessi stund komi yfir mig“,
sagði Jesús. það var hin mikla stund sjálfsafneitunarinnar, þá
er hann gekk út í píslir sínar, sem hann átti við. Til svarandi
stund er til í lífi hvers sannkristins manns. Er þá sú stund
komin yfir þig ? Eða áttu enn eftir að ákveða með sjálfum þér
fyrir fullt og fast, hvort þú viljir fylgja frelsara þínum eða
ekki ? Ef svo er, ákveddu það nú. Líf þitt má ekki enda, svo
að þú hafir ekki áðr beðið af fullu hjarta: „Yerði þinn vilji,
drottinn ; ekki minn, heldr þinn vilji! “—þegar frelsarinn hugs-
aði til hinnar miklu stundar, sem fyrir framan hann lá, þá fyllt-