Sameiningin - 01.02.1887, Qupperneq 1

Mánað'arrit tii stuð'nings Jcirkju og lcristindómi íslendinga,
gefið út af Jiinu ev. lút. JdrJcjufélagi ísl. í Vestrheimi.
RITSTJÓRI JÓN BJARNASON.
1. árg. WINNIPEG, FEBRÚAR 1887. ' Nr. 12.
Hinni íslenzku JjjóS vorri er að fara aftr í dyggðum—það
er efnið í ritgjörðarbroti því, sem vér tókum í síðasta nr.
af „Sameiningunni" úr „Fjallkonunni“. þetta er rödd,
sem sjaldan heíir áðr heyrzt frá íslenzkum blaðamönnum; það
er kenning, sem þjóð vor er alveg óvön við að heyra frá sín-
um eigin mönnum nú í langan, langan tíma. Yíir höfuð hefir
því sjaldan verið lireift opinberlega, að minnsta kosti í seinni
tíð, frammi fyrir þjóðinni íslenzku af hennar eigin mönnum,
hvar hún stœði í dyggöarlegu tilliti. það atriði í þjóðarástandi
voru heíir að undanförnu að mestu eða öllu verið látið liggja
milli hluta. En það lítr helzt út fyrir, að þeir Islendingar, sem
opinberlega hafa á næst undangenginni tíð látið til sín heyra
um almennings-mál, hafi gengið út frá því sem sjálfsögðu, að
þjóðinni myndi borgið verða í siðferðislegu tilliti svo framarlega
sem henni heldr þokaði áfram til meira stjórnfrelsis, meira at-
vinnufrelsis og meiri upplýsingar eða menntunar. Nú hefir
hinni íslenzku þjóð óneitanlega eigi lítið þokað áfram á síð-
asta mannsaldri í öllu þessu. Sú kynslóð, sem mi er uppi á
Islandi, ræðr ólíkt meira við sín eigin stjórnmál, heldr en sú,
sem næst var uppi þar á undan. I atvinnumálum er margt
miklu frjálsara en áðr. En einkum hefir þjóðinni farið fram í
tilliti til mennta og upplýsingar. I sambandi við það, sem áðr
var, má heita, að mikið sé nú á ári hverju út breitt af nýjum
ritum, blöðum og bókum, meðal Islendinga; það er að minnsta
kosti tiltölulega mikið að viixtunum. Og af því hlýtr maðr að