Sameiningin - 01.06.1887, Síða 1

Mánað'arrit tii stuðnings lcirkju og lcristindómi íslendinga,
gefið út af hinu ev. lút. lcirkjufélagi ísl. í Vestrheimi.
RITSTJÓRI JÓN BJARNASON.
2. árg. WINNIPEG, JÚNÍ 1887. Nr. 4.
Fermingin var af oss gjörð að umialsefni í „Sam.“ I, 10. Yér
skýrðum þar frá því í mjög stuttu máli, live nær þessi kirkju-
legi helgisiSr, sem kallaðr er ferming cða lconfirmazíón, er
til orðinn, hverja þýðing hann átti að hafa fyrir kristindómslífiö
í söfnuðunum og hverja þýðing hann getr haft og ldýtr að hafa, ef
rétt er áhaldið. Ogvér sýndumenn frcmr fram á, að fermingar-
siðrinn hefði orðið til mikils góðs fyrir kirkju vora, sérstaklega
að því leyti sem hann hefði leitt til þess, að engu mannsbarni innan
kirkjunnar hefði verið leyft að vaxa svo upp til fullorðins ára, að
það ekki fengi nokkra þekking á aðalatriðum kristindómsins.
Líka töldum vér víst, að fermingarhcitið, þá er á undan því licfir
verið gengin rœlcileg kristindómsuppfrœðsla, svo sem kirkja vor
heimtar, hafi orðið mörgum heilagt aðhald til þess þaðan í frá að
lifa kristilega. A hinn bóginn drógum vér engar dulur á það, að
með fermingarsiðinn er oft herfilega illa farið í söfnuðum kirkju
vorrar, að þýðing fermingarinnar er einatt af almenningi sárgræti-
lega misskilin, þannig, að í stað þess, eins og kirkjan ætlast til, að
unglingrinn með fermingunnibindi sig sjálfrfastan við hinnlifanda
guð, sem í Jesú Kristi er opinberaðr, og þar af leiðanda þá einnig
í kirkju hans, út skrifist margr hver einmitt þá í reyndinni úr
skóla kristindómsins. Allt um það lýstum vér yfir því, að vér
vildum halda fermingunni og að hinir lútersku söfnuðir þjóðar
vorrar í þessu landi hlyti að lialda henni. Og vér fœrðum rök