Sameiningin - 01.06.1887, Blaðsíða 12

1
—60—
út af fyrir sig, eins vonina og eins lcærleikann. þessar svo köll-
uðu þrjár aSaldyggðir kristinddmslífsins eru auðvitað ekki per-
sc'mur, en það gjörir eklcert til í þessum samanburði. En þótt
vér tölum um þær hverja í sínu lagi, þá vitum vér mjög vel,
að ekki er til kristileg trú án þess í henni sé fólgin bæði von
og kærleiki, og það er ekki til kristileg von án trúar og kær-
leika, og ekki til kristilegr kærleiki án trúar og vonar. Svo
vér höfum hér þá andlega þríeining í trúnni, voninni og kær-
leikanum, og sú þríeining getr, að oss finnst, gjört trúuðum
kristnum mönnum að noklcru leyti skiljanlega þríeininguna í
guðdóminum. Að þessi vor skýring á þrenningarlærdómi kristn-
innar fullnœgi öllum ætlumst vér ekki til, enda er heimska að
ætla sér að sanna til fullnustu á vísindalegan hátt leyndardónia
trúarinnar.
Janson vill reyna að sýna, að kenningin um guðdóm Krists
leiði mann inn í „hringlanda af mótsögnum”. En er ekki mót-
sögn í því aö láta Krist vera tóman mann, og halcla því þó
föstu, eins og unitarar gjöra, að hann hafi gjört og gjöri það,
sem enginn maðr getr gjört ? Getr nokkur dáinn maðr hvísl-
að huggun í breyzk og særð hjörtu manna hér á jörðu, eins og
Janson í annarri rœðu sinni, sem vór áðr höfum minnzt í „Sam“.,
segir að Jesús gjöri ? Og hvernig á sá, sem neitar guðdóms-
eðli Jesú, að tráa því, að þessi sami maðr Jesús, sein fyrir
meira en hálfri 19. öld er dáinn, standi hér niðri hjá manni,
þegar manni liggr á, til þess að leiða mann til föðursins? eða að
hann geti í anclanum tekið smábörn manna í fang sér og bless-
að þau eins og í Gyðingalandi forðum ? eða að hann fái bless-
að gleði þeirra, er nú eru hér uppi ? eins og hanu einnig heldr
fram í sömu roeðu. Er ekki hér mótsögn enn þá erviðari viðr-
eignar heldr en í því, sem kirkja vor samkvæmt ritningunni
kennir, að hann, sem er „guð yfir öllu blessaðr að eilífu-1 (Róm.
9, 5) tekr á sig þjóns mynd (Filipp. 2, 5), sampínist vorum
veikleika og er freistaðr á allan bátt eins og vér (Hebr. 4, 15)?
Ur því skynseinistrúarmennirnir þykjast finna svo margar og
miklar mótsagnir í kenning lcirkjunnar, þá ætti þeir að vara sig
á að lenda ekki í endalausum mótsögnum sjálfir.
Meiri hlutinn af þessari 3. rœðu Jansons snýst um sam-
bandið á milli frjálsræðis og örlaga, og kemr þar fram hin hugg-
unarsnauða og ókristilega skoðan hans á bœninni. Hann talar
o o