Sameiningin - 01.11.1888, Blaðsíða 8

—144
srnyrslin, er Jesús var smurSr meö skömmu fyrir síðustu
innreið lians í Jerúsalem, skyldi vera eytt á þann hátt.
Og þó að nú Símon magus sýndist meta andlega hluti
meira en silfrið sitt, þegar hann bauð postulunum fé fyr-
ir náðargáfur heilags anda, þá var þó eflaust ekki svo í
raun og veru; þvert á móti hugsaði hann sér etíaust, að
gjöra sér nú einmitt féþúfu úr hinum eftirœsktu náðar-
gáfum; hann ætlaði að pranga með kristindóminn, hafa
meiri peninga upp úr kristninni, heldr en hann hafði áðr
haft upp úr sínu töfrabralli. Og svo var hann svo ein-
faldr, svo starblindr, að ímynda sér, að Pétr og hinir post-
ularnir, sem með honum voru, tryði líka eins og hann á
peninga. Mammonsþjónarnir, þessir menn, sem allt fæst
hjá fyrir peninga og sein halda, að allt fáist hjá öðrum
fyrir peninga, eru allt af í vissum skilningi blindir eða að
minnsta kosti hálfblindir; enda er heiðna guðnum, Mamm-
on, sem þeir eru kenndir við, svo lýst, að hann hafl greini-
lega verið eineygðr. Augað, scm hortir á heiminn og hans
dýrð, hjá áhangendum mammons, er ákaflega stórt. En
auga til að horfa á guð, á syndina, á eilífðina með, það
hafa þeir ekkert til; þeir eru búnir að stinga það augað
úr sér. Og aumingja-Símon ínagus liélt, að Pétr væri líka
eineygðr á sama hátt og hann sjálfr; hann ímyndaði sér,
að það væri sama peningatrúin hjá honuin og sér; hann
hélt, að sama rotnanin rikti í lians hjarta og sínu. Hugs-
um oss, — þó vér nú reyndar alveg ekki getum hugsað oss
það, — að Símon magus hefði fengið það, sem hann í þetta
skifti vildi fá fyrir peninga, — hvar var þá salt jarðarinn-
ar ? hvar var þá það, sem átti að varna því, að iiin sið-
ferðislega rotnan hjá þessuin auðvirðilega mammonsþjóni
næði að breiðast út og eta um sig ? Og liugsum oss aftr
á móti, að allir kirkjunnar menn kœmi nú viðlíka fram
eins og Pétr og hinir postularnir, þegar einhver af hin-
um óteljandi útgáfum af Símoni, sem heimrinn á í eigu
sinni og sem djöfullinn er sí og æ að útbreiða ríki sitt með,
stendr freistandi með peninga sem agn fyrir frainan þá. Hví-
lík stórkostleg, gleðileg, blessunarrík breyting frá því, sem nú
er! Eg vil, að öllum, sem liugsa eins og Símon magus og