Sameiningin - 01.11.1888, Side 10

•146—
a<5 taka dauSann og rotnanina burt úr hjörtum ySar.
Biðjið hann aS brenna hana burt. Ef hjörtunum svíðr, þá
er hann nú einmitt aS brenna hana burt. Og leggiS þá
ekki neinar kaldar umbúSir viS, því þá heldr rotnanin
áfram, og svo verSr hið síðara ástand yðar enn verra og
voSalegra en liiS fyrra.
Eg er að liugsa um það, hve inndælt það væri, ef
frelsarinn gæti ávarpaS allan vorn íslenzka söfnuS hér og
annars staSar og sagt viS hann, eins og hann sagSi viS
lærisveinana forðum: „þér eruS salt jarSar". Eg er að
hugsa um það, hve gleðilegt þaS væri, ef hinn fámenni
þjóðflokkr vor á þessum stöðvum út af því að eiga hér
sína eigin kirkju, sína eigin móSurkirkju endrfœdda eSa
uppyngda cftir fyrirmynd postulakirkjunnar, gæti orðiS salt
fyrir hið hérlenda þjóSlíf, sem hjálpaSi til aS verja það
siðferSislegri rotnan. Eg er að hugsa um, hversu stórt
og þýðingarmikið það, sem annars er svo lítið fyrir mönn-
um, gæti orðið í guðs auguin. Eg er að hugsa um, hve
merkilegr minn eigin þjóðtíokkr gæti orðið hér og hvar
annars staðar sem hann er niðr kominn, ef hann ætti
kirkju fulla af lifanda lcristindómi, lieilan hóp af konum
og körlum, sem frá guðlegu sjónarmiði mætti kallast salt
jarðarinnar. En eg er þó jafnvel allra mest um það að
hugsa, að þessi söfnuðr gæti verið salt fyrir sitt eigiö líf
til þess liann gæti líka verið ljós, — ljós fyrir sjálfan sig
og ljós fyrir þá, sem utan standa, að ljósin yrði hér eins
mörg á degi og nóttu, eins og safnaðarlimirnir eru margir.
Eg er mest um það að hugsa, og bið ySr nú meö nátt-
myrkrið utan þessara kirkjuveggja í huganum og með vetr-
inn eftir íslenzkum tímareikningi nýbyrjaðan, að hugsa um
það rneira en allt annað, hve inndælt, hve ómissanda það
er, aS hafa ljós kristindómsins hjá sér, hiS stóra ljós ei-
lífðarínnar Jesúm Krist í sér, þegar dauðans nótt i'ennr
upp, þegar öll hin jarönesku sumarblóm liggja fölnuð og
dauð. Eg er að hugsa uin hið spámannlega orð: „Undir
kvöld mun bjart verða“, og hve inndælt kvöld lífsins er
fyrir þeiin, sem sá spádómr rœtist á.
Guð gefí, að liver einstök sál hér kveiki nú á ljósinu