Sameiningin - 01.11.1890, Qupperneq 2

—130—
gréti með henni, gréti út af Ifví, hve hágt ] essi aumingja
kona átti. Griinmr. kaldr, tilfinhingarlaus dauðinn húinn al
taka elskacSan einkason i'rá inóffui', scm er ekkjaj' — hví
skyldi hún ekki grát'a? hví skykii ekki állir gráta með
henni? HvaS gat hún gjört annað en að gráta, þegar svo
var komið? Og h.vað gátu aðrir gjort annað en gráta með
lienni? Eru ekki tárin eina úrræðið í slikum kringum^tœð-
um? Til hvers er að gráta undan dauðanum? ..Skyldi dauð-
inn nokkuð láta undan mannleguin táium? Skyldi hin sorg-
ínnedda ekkja geta grátið hið elskaða ungmenni, einkason-
inn sijin, úr hejju?; Og þótt öll mannlcg aUgu um víða
veröld gráti með henni, skyldi J>að nokkuð áorka?, Skyldi
]>að hafa nokkra j>ýðiog? En hvað um ]?að, tárin runnu,
og tárin gátu' ékki' annað etí íunnið. þáu'runnu' sámkvæmt
ófrávíkjanlegu náttúrúlögmáli, og þau runnu samkvæmt énn
þá reðra og enn þá mildara og . enn þá huggunarríkara
lögtnáli. ]>au runnu sanikværnt li.'gináli elskunnar. þó hið
tillinningarlfiusa, hræðilega uiáttuga náttúrulögmál dauðans
segi: „þér er til ónýtis að gráta, dauðinn ski!ar ekki aftr
Jiví, sem hann. hefir til sín tekið“, — þá segir elskan með
opið holundarsár á hjartanu: „Eg græt eins fyrir því;—-
þú getr, grimmi og kaldi dauði, sært mig, kvalið mig, kast-
að mér út í kpldimmt myrkr, en þegar eg er þannig særð,
og þegar eg græt út af þeim sárum, þá veit eg fyrst fyr-
ir alvöru af því, hve mikið , eg hetí elskað. Og . svo . græt
eg þá, — get eigi annaðien grátið“. — Engi.nn. veit, hvað átt
hefir fyr en. misst hcfir. Ekkjan þessi, sem textinn segir frá,
hetíc etiaust elskaö jtennan sinn cinkason fins og sína al-
eigu. Eftir að hún missti ínanninn sinn var þessi sonr
vitanipga aleigan hennar. Og ,við það að veröa ekkja getr
maðr ímyndað sér að móðurást hennar t.il þessa sins einka-
barns hati stórkostlega aukizt, íéglulega margfaldazt, Mér
tinnst hún hafi — mannléga talað — hlotiö. að elska hann
]>aöan í frá af cllu hjarta. Upp frá þeirri stund var hann
eiginlega ]>að eina, sem hún liföi fyrir. En samt, aldrei
vissi hún eius vel, hvc mikið hún elskaði hann, eins og
einmitt nú eftir að dauðinn var einnig búinn að leggja
hann lík. Og svo runnu tárin hennar þá cins ótt og ó-