Sameiningin - 01.04.1894, Síða 9

—25—
gyöinglega helgisiSa ögmáls, geti mcS engu móti veriS höfundr
að riti, sem eins og gnöspjall þetta sé svo andlegt og hátt upp-
haíið yfir þá þröngsýnu lögmálsstefnu, er sú vörn beri vott um.
En ef vér nú hlutdrœgnislaust lesum frásögn Páls um það,
hvað honum og postulunum haíi á milli fariS við tœkifœri það,
sem viS er átt, hlýtr oss óðar aS verSa Ijóst, aS hinir þrír aSal-
fulltrúar safnaSarins í Jerúsalem, þeir Pótr, Jakob og Jóhannes,
eiga ekkert sammerkt við „falsbrœSr" þa, er Páll sakar um þaS,
aS þeir leitist viS aS takmarka sem mest kristilegt frelsi og
leggja á menn þrældómsok lögmálsins. í 6. versi kapítulans
kemst hann svo að orSi: „Mig skiftir engu, í hversu miklu áliti
þeir eru, sem helztir eru haldnir (guð fer ekki aS mannvirSing-
um), en hinir helztu hafa engu við minn lærdóm bœtt“, þaS er
aS segja viS lærdóm postulans, eins og hann hafði áSr fráhonum
skýrt (samanber 2. versiS). Og því næst bœtir hann því viS
(í 7. og 9. v.), aS eftir aS hinir þrír, sem álitnir voru máttarstólp-
ar kirkjunnar, hafi heyrt sig gjöra grein fyrir kenning sinni, þá
hafi þeir viðrkennt sig sem þann, er guð hefði trúað fyrir því aS
boSa heiSingjum fagnaðarerindið, á sama hátt og hann hafði
trúaS þeim hinum fyrir því að prédika þaS fyrir GySingum.
Hvernig gæti Páll hafa komizt þannig aS orSi, ef þeir þvert á
rnóti undangenginni prédikunar-aðferS hans hefSi reynt til að
neyða lögmálinu upp á hann? Sjálfr segir hann hiklaust: „því
aS sá, sem hafði eflt Pétr til hans postulaembættis meSal hinna
óumskornu, hefir eins eflt mig meðal heiSinna þjóða“ (8. v.).
Hann kannast því viS þaS, að hinir þrír postular hafi jafnt og
hann sjálfr prédikan sína fx-á guði, — sami postulinn, sem rétt
áðr í sama bréfinu segir: „En þó aS vér, eSr engill fráhimniboS-
aSi yðr náðarlærdóminn öðruvísi en eg hefi kennt yðr, hann só
bölvaSr“ (Gal. 1, 8.). Enn fremr er frá því skýrt, aS hinir þrír
postular hafi rétt Pá!i og Barnabasi bróðurhönd. Skilningr
Páls á fagnaðarerindi kristindómsins getr því með engu móti
hafa verið þvert á móti skilningi Jóhannasar. þar sem hinir
tólf sjálfir fyrir sína eigin persóuu bundust lögmálinu, þá gjörðu
þeir það af kærleiksfullri lempni og virðing fyrir sögu þjóSar
sinriar, þangaS til guði þóknaðist að önnur ráSstafan yrSi gjörS.
Auk þess urðu þeir, þar sem þeir höfSu fengiS köllun til að vera
postular meSal GySinga, framvegis aS gæta lögmálsins hiS ytra