Sameiningin - 01.11.1896, Blaðsíða 8

skipa? aS gæta þeirra vandlega. Um miSnætti báSust þessir
tveir fangar fyrir í myrkrastofunni og lofsungu guSi, en hinir
bandingjarnir hlustuSu á. Og upp úr þeirri bœn og þeim iof-
söng kom jarðskjálftinn fyrir. þaS er svar í gegn um náttúr-
una frá hinum almáttuga, er sent hafði þá út í heiðingjaheim-
inn meS fagnaöarboSskap frelsisins, upp á bœnina þeirra og
lofsönginn þeiri a,— samskonar svar eins og 20 árum áSr hafði
komið úr sömu áttinni upp á píslarsöguna miklu, heilögu, á
Golgat.a með jarðskjálftanum, sem kom fyrir á þeim stöSvum
um leið og frelsarinn gaf upp andann á krossinum. Og eins og
ItundraSshöfðinginn rómverski, sem umsjón hafði með kross-
festing Jesú og ræningjanna, er með honum voru deyddir, á-
samt mönnum sínum fylltist lotning og ótta, er þetta náttúru-
undr kom fyrir, og lýsti yfir þeirri sarmfœring sinni, að hinn
nýlátni Jesús hefði verið réttlátr og sonr guSs, alveg eins hefrr
augsýnilega sambandingjum þeirra Páls og Sílasar í dýtlizunni í
Filippí orðið við, þegar hið nrikla svar upp á bœnagjörS og lof-
söng þeirra kom frá guði gegn um jarðskjálftann, sem þi kom
fyrir. það var í þeirra augum guðlegt teikn, óyggjanda merki
frá drottni ltimins og jarSar upp á jrað, að þessir tveir menn, sem
nýkomnir voru til þeirra inn í fangelsið og nú Iröfðu beðið svo
heitt og glatt og fagrlega, stœði í þjónustu hins œðsta, eina sanna
guðs. Og þó að fjötrarnir dytti af þeim og allar dyr fangelsis-
ins stœði upp á gátt, !étu þeir sér ekki detta í hug að bæra 4
sér eða flýja til þess að forða lífi sínu. þeir héldu sér kyrrum
og rólegum, undu sér í fangelsinu út af því, setn þeir höfðu nú
séð og heyrt. Svo mikla þýðing lrafði það þi, að trúin 4 Jesúrn
Krist, lifandi trú, biðjandi trú, lofsyngjandi trú, og það guðlega
teikn, sem Jrar með fylgdi, kom fram í hinni skuggalegu og
fagnaðarlausu fangelsisvist. Hvötin, senr er svo rík í hinu
synduga manneðli, til þess að skjóta sér undan refsingarhendi
hins horgaralega stjórnarvalds, líka þegar virkilegt réttlæti
stýrir lrenni, hún hvarf algjövlega á þessari stund hj4 Jressunr
Filippfborgar-bandingjum. Og það auðvitaS að eins fyrir þá
sök, að hjörtu þeirra voru snortin af náðaratli því, er komið
hafði svo dýrSlega fram í bœn og lofsöng lrintra tveggja sam-
bandingja þeirra Páls og Sílasar áðr en jarðskjálftinn kom og
jötrarnir duttu af þeim öllurn. þetta merkilega atvik