Sameiningin - 01.04.1898, Qupperneq 6

—22
sem stormar o« illviSri Llása um þaS bindrunarlaust úr öllum
áttum, munt þú verða þess var, aS tré þetta hefir hvorki náS öfl-
ugum þroska né fagri lögun. það hefir kippt úr því vexti; stofn-
inn er boginn, greinarnar snúnar og hlykkjóttar. Ef þú vilt
leita að beinvöxnum, sterklegum trjám, fer þú út í skóginn, þar
sem trén standa í þyrping, hvert hjá öðru. þar munt þú fagn-
andi finna tré með beinum stofnum og þéttlaufguðuin krónum.
HvaS iærurn vér nú af þessari mynd? Hún sýnir oss þýð-
ing kristilegs félagslífs. Hún kemr oss í skilning um, hverja
þýðing kristin kir kja hefir fyrir meðlimi sína. því er líkt varið
meS hvern einstakan kristinn mann eins og trén. Félagskapr-
inn er honuin þörf. Ef hann er einn, verðr hið andlega líf hans
úfullkomið og gallað. En félagslífið verðr honum bæði skjól og
skjöldr, eftir hinn andlega þroska lians, og er honum vörn gegn
andlegum kyrkingi og aflögun.
Mynd þessa ættum vér að hafa fyrir framan oss, þegar
rœtt er um þýð'ing þess og gagn að vera með'limr kirkjunnar.
Hún á að ininna oss á, hvilíka gjöf vér höfum þegið þar sem
kristin kirkja er og hvílíka gjöf hver einstakr hefir þegið um
leiS og hann varð meSiimr kirkjufélagsins.
Fyrsta spurningin, sem upp getr risið, er þá þessi: Hvaða
þýðing eigum vér hér að leggja í orðið kirkja? Hvaða kirkja er
jietta? Hve þröngt eða breitt svið eigum vér að afmarka henni?
þegar orðið kirkja er hér viðhaft án nákvæmari skilgreiningar,
gætum vér farið að hugsa um hið mikla allsherjar félag: „hina
heilögu, almennu kirkju“. þetta mikla félag lykr í sér hvern
trúaðan einstakling meðal vor. Og vér gefum þessari kirkju
samþykki vort í hvert skifti, sem vér af hjarta tökum undir orð
þriðju greinar trúarjátningarinnar: „Eg trúi á heilaga, almenna
kirkju“. Eg játa þá sjálfan mig heyrandi þessari kirkju til og
kannast við það með þakklæti til guðs, að eg hefi meðvitund
um, hvílíka þýðing og hvdikt gagn hún hetir fyrir sjálfan mig.
En þegar vér förum að komast eftir, hvernig vér persónu-
lega í lífi voru, hver í sínu lagi, höfum reynt uytsemi þess að
heyra kirkjunni til, leiðist hugsan vor eðlilega að hinu minna
félagi, þeirri kirkju, sern vér fyrir guðlega forsjón vorum teknir
inn í, þegar vér vormn skírðir, þar sem vér höfum öðlazt vorf