Sameiningin - 01.11.1899, Page 2

130
farsæla ferö og gleöilega heimkomu. Hugsa um þaö, hve
guð hefir verið oss góðr, — hans náð oss ferðamönnunum til
handa í þessari fimm mánaða útivist, hans mildu varðveizlu á
lífi voru þennan tíma bæði á sjó og landi, bæði á degi og
nóttu. Hugsa um hið margfalda fagnaðarefni, sem drottinn
hefir veitt oss í og með þessari ferð. Unaðinn af skoðan
breytilegrar og stórskorinnar náttúru á fjarlægum stöðvum,
úti á Islandi. Hlý vináhót frá fornum og nýjum kunningjum.
Margar angrblíðar endrminningar frá fyrri árum þar á ætt-
landinu kæra rifjaðar upp ; margar fornar hugðnæmar myndir
á ný mótaðar inn í sálir vorar. Gömui saga orðin eins og ný
saga. Hið fjarlæga orðið nálægt. Og svo kom saga þessa
safnaðar nú við heimkomuna hingað í hennar ýmsu megin-
atriðum líka fram í huga mínum. Reynsla mín hér í sam-
bandi við umliðna æfisögu safnaðarins. Persónuleg reynsla
og félagsleg reynsla á þessum stöðvum, ýmist til gleði, ýmist
til hryggðar, en æfinlega að því leyti, sem guð fékk að ráða,
til blessunar. Kærleikr og tryggð frá félagsbiœðrum og fé-
lagssystrum hér — það var með í þessari reynslu, einn mik-
ilsverðr, marg-þakkarverðr þáttr í þessari reynslu. M ér þótti
og þykir vænt, inndælt, að vera kominn aftr hingað heim.
Um þetta var eg að hugsa og í þeim hugsunum miðjum
minntist eg þessara spyrjandi orða í upphafi texta vors :
,, Brann ekki hjarta okkar í okkr meðan hann talaði við okkr
á veginum og útlagði fyrir okkr ritningarnar ? ‘ ‘ þetta var hið
fyrsta, sem stýiði núveranda textavali mínu. Eg endrtók
þessi orð, gjörði þau að mínum orðum, og svaraði þeim hik-
laust játandi. því mér var það fyllilega ljóst, að sá hinn
sami, sem við er átt í þessari ritningargrein, hinn krossfesti
og upprisni drottinn Jesús Kristr, var líka með okkr á vegin-
um, á ferðalaginu öllu frá upphafi til enda, — var með í hinu
ýmsa inndæla og elskulega, sem bar fyrir augu og eyru, stóð
áminnandi, styrkjandi, gleðjandi, frelsandi á bak við allar
hinar kæru endrminningar frá liðnu tíðinni, var í gegnum það
allt við oss að tala. Mér var það al-ljóst, að þegar hjartað
brann í brjósti mínu á ferðinni, þá var brennipunktrinn ein-
jnitt hann. Hann var þar hjá oss með sínum hlýja, brenn