Sameiningin - 01.11.1899, Qupperneq 4

132
Hlýt aö segja við ySr nú, þegar vér hittumst aftr á þessum
staS, hiS sama og þeir sögSu vinum sínum viS þá samfundi,
þó aS trú mín vitanlega sé veik, þó aS eg hátíSlega játi, aS eg
enn eins og áSr ber fjársjóS trúarinnar í brothættu leirkeri.
þeir sögSu frá því óvænta og óumrœSilega gleSilega atviki,
sem viS hafSi boriS á veginum, aS meistarinn þeirra, Jesús,
sem þeir þrem dögum áSr höfSu horft á eftir út í hinn grimma
kvaladauSa krossfestingarinnar og hugSu sig hafa misst óaftr-
kallanlega út í geigvænt myrkr grafarinnar, væri á lífi, hefSi
slegizt óþekktr í för meS sér á Emmaus-göngunni, hefSi —
enn þá óþekktr — talaS viS sig á veginum og útlagt fyrir sér
ritningarnar meS þeim áhrifum, aS hjörtu þeirra tóku að
brenna, og aS þeir síSan, þegar inn í þorpiS var komiö og þeir
sátu undir borSum meS honum, hefSi þekkt hann í því hann
braut þeim brauSiS. Og eg vitna hiklaust hiS sama. Hann
var enn meS á veginum. Hann var oss samferSa. þegar
hjartaS brann af hinu ýmsa inndæla, angrblíSa og elskulega,
sem fyrir kom á ferSinni, þá var hann þar sjálfr í eigin
heilagri lifandi persónu f og meS, vitnandi um sinn eigin
frelsanda kærleik, minnandi á og útleggjandi fyrir oss ritning-
arnar. Og þegar hann svo aftr og aftr braut oss brauSiS í
andlegum skilningi, talaöi beinlínis til vor í orSi hins eilífa
lífs, þá var ómögulegt annaS en aS hafa þaS fyrir satt, aS þaS
var hann sjálfr, sem hélt á hjartanu, veiku, en brennanda, í
almáttugri kærleikshendi sinni. — Og svo vil eg þá biSja góS-
an guS þess, aS þegar hjarta mitt framvegis tekr aS brenna
út af fagnaSarefni eSa hryggSarefni þvíhinuýmsa, sem ókomin
æfikjör mín kunna aS hafa í för meS sér, aS þegar hjarta mitt
kemst viS af því eSa því, sem framvegis verSr fyrir mér á
vegferð lífsins, þá verði það hann, frelsarinn minn krossfesti
og upprisni, sem ræðr yfir þeirri tilfinning, þá leiSi sú tilfinn-
ing mig beint til hans, svo aS eg viS æfilokin geti hátíðlega
vitnað um þaS, aS hann hafi stýrt ferS lífs míns og sé enn
meS mér frelsandi á leiSinni út í dauSann. En þá einnig
engu síðr biSja þess, aS sama verSi lífsreynslan fyrir ySr öll-
um, sú, aS hann sé með yðr á ySar vegferS á sama hátt og
J?ér hafiS lært að þekkja hann sem blessaSan leiðtoga lífs yöar,