Sameiningin - 01.11.1899, Page 10

138
vill, alveg uppgefnir. J)ér þráiö hvíld — hvíld og friö. Heyr-
iö þá ávarp hins upprisna Jesú, sem leið og dó fyrir yðr :
,,Komið til mín allir, þér, sem erviðið og þunga eruð hlaðnir;
eg vil gefa yðr hvíld. “ Og þetta, hið inndæla kveðjuorð hans
í texta vorum : ,,Friðr sé með yðr!“ þiggið þá hvíld, allir
hinir þreyttu. Meðtakið þann frið, þér allir, sem finnið til
þess, að þér standið uppi í stríði og baráttu. Ekki er endi-
lega við því að búast, að baráttan hætti undir eins við það, að
ganga frelsaranum í hjartans alvöru á hönd. Eins líklegt, að
hún haldi áfram, ef til vill einmitt harðari að sumu leyti fyrir
bragðið, — eins og svo greinilega kemr fram í æfisögu læri-
sveina Jesú til forna. En öllum slíkum skal veitast hvíld í
þreytunni og friðr í baráttunni.
Höldum áfram vinnu vorri, þótt þreytandi kunni að vera,
vonglaðir, trúaröruggir í Jesú nafni, með fyrirheitið hans um
hvíldina í huganum. Og göngum út í áframhaldandi baráttu
fullvissir um að geta fyrir trúna á hann og samlífið með hon-
um haldið hinum blessaða guðlega friði í sálum vorum.
Með þessu gæti eg nú endað mál mitt í þetta sinni, vit-
andi, að eg hefi hér, eftir því, sem eg hefi haft máttinn til
beint hugum yðar, kærir tilheyrendr, að meginatriði trúarer-
indis þess, sem fyrir oss liggr í texta mínum, fyrirheitinu frá
frelsaranum um frið til handa öllum lærisveinum hans. En eg
má ekki enda rœðu mína svo, að eg ekki með nokkrum orðum
minnist missiraskifta þeirra, sem nú — enn einu sinni á æfi
vorri — eru yfir oss að líða. Vetrinn er byrjaðr. Eftir hinu
gamla tímatali þjóðar vorrar byrjaði vetrinn í gær. Og þó að
sú kalda, harða og dapra árstíð, sem nefnd er vetr, sé vitan-
lega ekki fullkomlega gengin í garð hér hjá oss í ríki náttúr-
unnar, þá er þó talsvert af reglulegum vetrarmerkjum, for-
boðum þeirrar árstííar, þegar komið fram. Uppvisnuð jörð.
Meiri kuldi en áðr í loftinu. Lítið eitt snjóað, þótt nú sé aftr
upp tekið. Fullkominn haustbragr yfir öllu. Imynd dauð-
ans í öllum áttum. það liggr líklega í eðli vor allra, að
kvíða fyrir vetrinum. Eða, ef menn ekki beinlínis kvíða fyrir
þeirri árstíð, þá knýr hún þó alla, sem nokkuð hugsa og ekki
eru alveg hættir að finna til, til háalvarlegra hugleiðinga. því