Sameiningin - 01.04.1902, Blaðsíða 2

I skugg-a hins almáttuga.
Eftir séra Rúnólf Marteinsson.
Hver sem býr undir varSveizlu hins ceffsta, sá hvílir
óhult í skugga hins almáttuga.—Sálm. 91, 1.
Hvernig á maör að skilja þessa grein ? Með hverju móti
getr maðr fengið mest út úr henni, haft mest gagn af henni ?
Á maðr að tœta hana sundr, orð fyrir orð, til þess að sýna
málfroeðislegan lærdóm sinn? Á maðr að hanga í orðum og
formum til þess að sýna sitt eigiS hugvit ? Á maðr ekki heldr
að gjöra sér sem ljósast, hvað höfundrinn átti við með þessum
orðum ? Ætti það ekki að vera ætlunarverk vort, að finna
kjarnann í hagsaninni ?
Það er margt í biblíunni, sem ekki verðr skilið nema
maðr þekki þjóðina, sem hana leiddi fram, Gyðingaþjóðina,
ekki einungis að því er snertir sögu, heldur einnig, meðal ann-
ars, landslag það, sem þjóðin þekkti. Til þess að skilja einn
höfund til hlítar þarf maðr helzt að geta hugsað eins og hann;
en það getr maðr ekki til fulls nema maðr þekki hinar ytri á-
stœður, sem hafa haft áhrif á hugsan hans.
En hvað þýða þessi orð sálmaskáldsins ?
Það er varpað nýju ljósi yfir þau, þegar maðr athugar
eitt einkenni landslags þess, sem Gyðingarnir þekktu. Það
er eyðimörkin. I suðr og austr frá Gyðingalandi liggja stór-
kostlegar eyðimerkr.
Hugsið yðr, kæru lesendr, mann á ferð í gegn um eyði-
mörkina. Svo langt sem augað eygir er eintóm auðn. Sums-
staðar er ægisandr, sem liggr í bylgjum eins og hafið. Þegar
vindrinn blæs, þyrlast sandrinn í loft upp og lemr ferðamann-
inn í framan verr en nokkur snjóhríð. Sumsstaðar eru
berir, gnæfandi klettar, hrikaleg björg og gapandigjár. Sums-
staðar eru smásteinar með hvassar raðir, sem skera skó og
fœtr ferðamannsins—, svo blóð hans drýpr í sporin. Hitinn
er steikjandi, þorstinn kyeljandi, vatnið þrotið. Sandbarinn,
þreyttr, blóðugr, þyrstr nærri til dauðans þráir ferðamaðrinn
,,einn dropa af vatni til að kœla tungu sína“. Hann þráir að