Sameiningin - 01.03.1903, Blaðsíða 11

7
Og fyrir þá miskunnsemi ætti oss öllum í Jesú nafni a5 vera
ljúft a5 þakka góðum guöi. En um fórnina miklu, hræði-
legu, sem Abraham á a5 inna af hendþfær hann a5 vita fyrir-
fram. Sannarlega er hann þá í þeim sporum, eða á þeirri
hörmungaléið, ímynd drottins vors Jesú Krists, þegar eldr
hinnar ókomnu píslarsögu hans œddi í sálu hans í Getsemane.
En stórkostlegt er aö hugsa um það, aö Abraham skuli geta
tekizt að dylja sorgina og kvölina, sem hlýtr að hafa gagn-
tekið sálu hans við það tœkifœri, fyrir syni sínum; en þegar
Jesús í Gatsemane er að búa sig undir þá fórnargjörð, sem
honum var ætluð og hann hafði af fúsum og frjálsum vilja
kosið sér, þá á hann þess engan kost að þagga niðr í sál sinni
sársaukann út af hinni væntanlegu og fastákveðnu fórn sinni,
getr ekki kveðið sál sína í ró,— ekki fyrr en eftir svo og svo
langa og hræðilega baráttu. Þetta vottar það skýrt, aö orsök
angistarinnar í sálu Jesú hafi verið meiri — óendanlega meiri
og víðtœkari -—■ en nokkurt annað sorgarefni, sem komið hefir
fyrir í mannkynssögunni hér á jörðinni, — sorgarefni, sem að
eins guðleg hugsan nær út yfir.
Þriðja dœmið úr garnla testamentis sögunni, sem eg vil
benda á til samanburðar við söguna um sálarkvöl Jesú í
Getsemane, er Jakob, sonr Isaks, þegar hann á ferðinni aust-
an úr Mesopotamíu með hina stóru fjölskyldu sína og alla al-
eigu sína er staddr við ána Jabbok og hefir frétt, að Esaú
bróöir hans, sem hann svo stórkostlega hafði syndgað á móti
og reitt til reiði endr fyrir löngu, er þeir voru saman í föður-
garði, væri þar með fjölmennan her á ferð mjög skammt á
burtu. Nú tók hin gamla synd að stinga hann — svo sárt.
Hann þóttist vita, að bróðir sinn vildi nú ná yfir sér hefnd.
Honum fannst það í alla staði eðlilegt, að hann notaði þetta
tœkifœri, sem hér var til hans komið. Því það vissi hann svo
vel, að í núverandi sporum sínum gat hann alls ekkert viðnám
veitt, engri vörn fyrir sig og sína komið, ef Esaú réðist nú á
þá í óvinveittum hug með herliði því hinu harðsnúna, er hann
hafði yfir aö ráða. I augsýnilegri, ógurlegri dauðahættu vissi
hann sig staddan með öllum ástmennum sínum. Hugrakkr
var Jakob ekki að eðlisfari; en ekki myndi hann þó svo mjög