Sameiningin - 01.03.1903, Síða 17

i3
um. Hann minnir oss á það, að hann hafi sex ár lagt stund
á guöfrœði við háskólann í Kaupmannahöfn, hlýtt á fyrirlestra
prófessoranna þar um gamla testamentið og , ,biblíu-rannsókn-
irnar“ og lært bœkr þeirra og annarra frœðimanna um þau
efni, og síðan leyst af hendi próf í öllum þeim háu vísindum;
enn fremr nú all-lengi unnið að nýrri þýðing gamla testament-
isins á vora tungu, og því verki samfara allt af verið að læra
meira og meira. ,,Og enn gæti eg“—segir hann—,,vitnað í
það, að eg hefi dvalið allt að því árlangt við háskólana í Halle
og Cambridge, eingöngu til þess að kynna mér frummálgamla
testamentisins. “ það allt, sem hann kemr hér með til þess
að sanna lærdóm sinn, ber alls ekki vott um hógværð; það
líkist miklu fremr því, sem venjulega er kallað sjálfshól. Og
svo var þetta líka með öllu óþarft, allra helzt í grein á móti
mér; því þegar undir eins og deilumálið út af gamla testa-
mentis ,,kritíkinni“ komst hér á dagskrá, tók eg það fram {
blaði þessu (, ,Sam. “ XVI, i), að vafalaust væri hr. Haraldr
Níelsson lang-mesti hebreskufrœðingrinn, sem komið hefði
fram meðal Islendinga bæði að fornu og nýju. Honum til
hugnunar skal þetta nú afdráttarlaust endrtekið. En með
öllum sínum lærdómi hefir hann þó ekki leitt nein rök að því,
að nýju kenningarnar um uppruna gamla testamentis ritn-
inganna sé sannleikr. Og þar sem þeim kenningum er sterk-
lega neitað víðsvegar um hinn kristna heim af svo og svo mörg-
um frœðimönnum,sem að minnsta kosti eru fullt eins lærðir og
hr. H. N., sumir þeirra vissulega miklu lærðari, þá ætti hann
að una því með jafnaðargeði, þótt vér ekki sjáum oss fœrt að
fylgja honum og lærifeðrum hans í blindni í því máli.
Hógværðin hefir því miðr ekki í þessari grein hr. Har-
alds gjörzt förunautr þekkingarinnar. Og það minnir á hin
postullegu orð: ,,þekkingin gjörir stœrilátan;---svoef ein-
hver þykist mikill af þekking sinni, hann þekkir ekkert eins og
þekkja ber“ (i. Kor. 8, 1.2). En upp á hina niðrrífandi,
sundrtætandi biblíu-, ,kritík“, sem hr. H. N. aðhyllist, með-
ferð þá á guðs orði heilagrar ritningar, sem í þeirri átt tíðk-
ast, má vissulega heimfœra þessi ummæli Hallgríms Pétrsson-
ar í passíusálminum einum: