Sameiningin - 01.08.1905, Blaðsíða 10

90
En allt þjgtta starf er vottr mn hina lifandi kirkju. Þar
sem kirkjan er lifandi, þar eru börn hennar fús aö vinna þaö
verk, sem þörf er á, þótt þaö útheimti talsvert mikla sjálfsaf—
neitun.
Eitt hið ster.kasta afl í nútíðar-menningunni er verzlunar-
a.ndinn. Hann kennir mönnum aö meta verðgildi allra hluta
eftir raælikvarða peninganna. Einnig kirkjunni er borið á
þrýn, að hún sé með í þeim straum, og þá segir jafnvel heimr-
inn, að kirkjan sé búin að missa hið rétta eðli sitt; hún sé
hætt að hafa Krist fyrir leiðtoga sinn; hún sé í raun og veru
dauð. En þetta trúboðs-gtarf er einhver hin fegrsta sönnun,
sem hugsazt getr, fyrir því, að hún er lifandi,
Þér Islendingar, prestar, foreldrar, kennarar, safnaðar-
limir.kristnir menn! látið ekki hjálíða, að vekja og glœön fórn-
fœrsluandann hjá fólki voru, þann anda, sem fúslega býðr
sig fram til að vinna það verk fyrir inálefni drottins, sein af
hendi þarf að leysa, hvort heldr það er að vera sunnudags-
skólakennari eða trúboði eða hvað annað, sem á ríðr að unnið
sé fyrir sáluhjálpar-málefni mannanna.
,,Hér em eg; send þú mig. “
r
Unitara-vantrúin-
Eftir dr. A. C. Dixon.
Rœða flutt á Boston-þinginu síðastliðinn vetr.
(Framhald.)
Dómsúrskurðr frá 1820 varð ef til vill fremr en nokkuð
annað til þess, að Unitarar runnu saman í sérstaka trúardeild,
þvert ofan í mótmæli leiðtogr þeirra. Bærinn Dedham f
Massachusetts kallaði sér prest án þess að ráðfœra sig við með-
limi kirkjunnar, sem þá höfðu með sér fund og lýstu yfir því,
að prestakallið væri laust. Málinu var vísa.ð tíl lands laga og
réttar, og dómr sá, er í því var kveðinn uþp, hljóðaði svo, að
prests köllunar-réttrinn heyrði kirkjusókninni til. Þannig var
Únitörum, minna hlutanum í Kongregazíónal-kirkju, með hjálp
fólks í því mannfélagi unnt að halda kirkjueign og neyða