Sameiningin - 01.12.1956, Side 4

50
Sameiningin
Prédikun
flutt í Reykjavíkurdðmklrkju 12. ágúst 1956
„Hjarta ySar skelfist ekki, trúiS á GuS og trúiö á mig.
í 'húsi fööur míns eru mörg híbýli, væri ekki svo mundi ég
þá hafa sagt ySur, að ég færi burt aö búa yður staö ? Og
þegar ég er farinn burt og hefi búiö yöur staö, kem ég aftur
og mun taka yður til mín, til þess aö þér séuö og þar sem
ég er . . . . Ég er vegurinn, sannleikurinn og lífiö."
—Jóh. 14:1—3 og 6.
Kæru kristnu vinir:
Skáldsaga ein, sem ég las nýlega, hefst með frásögu
um mann, sem dvaldist nætursakir í húsi sem var rómað
fyrir reimleika. Það varð að sönnu, um kvöldið er maðurinn
var seztur að slokknuðu ljósin eitt eftir annað, án þess að
eðlilegar orsakir kæmu til, að því er séð varð. Manninum
leið mjög illa, hann þjáðist af einhverjum geig, sem hann
fékk ekki með öllu gert sér grein fyrir.
Lærisveinum Jesú var sennilega líkt farið um það bil
er hann talaði til þeirra og sagði: „Hjarta yðar skelfist ekki."
Heimur þessara manna var ekki mikið stærri en stofan,
sem þeir sátu í, og ljósin höfðu verið að slokkna eitt eftir
annað. Kristur hafði talað við þá leyndardómsfull og óskilj-
anleg orð um burtför sína, og margt hafði borið við, sem
skapaði þeim ugg og ótta. Allt virtist þeim vera á hverfanda
hveli, og glórulaust myrkur fram undan. En með orðum
textans dregur Kristur þetta myrka fortjald til hliðar, og
sýnir lærisveinum sínum inn í annan bjartari og betri heim.
Að efninu til segir hann þeim að þeir skuli vera rólegir og
ekki láta bölsýni eða dapurlegar hugsanir þjá sig, öllu sé
óhætt, því að lífið sé Guðleg náð, og dauðinn aðeins heimför
til föðurins. En til þess að öðlast þessa lífsskoðun og geta
tamið sér kristilega bjartsýni, telur hann að mönnum sé
nauðsynlegt að þroska trúarlíf sitt, menn skuli trúa á Guð,
föðurinn, hann sjálfan, Jesúm Krist, og á framhald lífsins
út yfir gröf og dauða, á híbýlin mörgu í hásölum Drottins.
Einhvers staðar rakst ég á þessa dæmisögu: — Dag
nokkurn kallaði myrkrahöfðinginn alla helztu ráðgjafa sína
saman og heimtaði af þeim að þeir legðu á ráðin um það
hvernig stöðva skyldi kirkjugöngur manna, sem svo mjög