Sameiningin - 01.12.1956, Síða 5

Sameiningin
51
hafa verið að færast í vöxt, nú hin síðari ár víða um heim,
og yfirleitt glepja menn í leit þeirra eftir Guði. Ýmsir ráð-
gjafanna komu fram og lögðu á ráð, en höfðingjanum féll
ekkert þeirra í geð. Loks kom einn fram og sagði: Sendu
einhvern snjallan kennimann og láttu hann segja mönnum
að það skipti engu máli hvort þeir trúa nokkru eða engu
um kristileg efni. Enginn geti vitað hvort lífið hafi nokkurn
tilgang eða takmark eða ekki, hvort nokkurt framhaldslíf
sé til, eða hvort mennirnir verði nokkru sinni kvaddir til
reikningsskapar fyrir gjörðir sínar. Þessum ráðum var fylgt,
og þau gáfust svo vel, að stórir hópar manna féllust á þessa
kenningu, og hefir hún síðan verið hrópuð af þökum ofan
í nafni heilbrigðrar skynsemi og vísindalegrar þekkingar.
Og nú stæra menn sig tíðum af því að þeir séu van-
trúarmenn. í sjálfu sér er það hin mesta hugsunarvilla.
Allir trúum við á eitthvað, eða einhverja. Þegar við stígum
upp í eitthvert af hinum hraðskreiðu farartækjum nútímans,
þá trúum við þeim, sem um stýrið heldur bókstaflega fyrir
lífi og limum. Við borðum í þeirri trú að fæðan geymi þau
næringarefni sem líkaminn þarfnast. Við sendum börnin og
æskulýðinn á skóla í þeirri trú að þau muni hljóta þá
fræðslu, sem þeim megi að gagni koma fyrir lífið. Við
leitum læknis í þeirri trú, að hann, vegna þekkingar sinnar
og reynslu, fái ráðið bót á lasleika okkar og meinsemdum.
Menn stofna til hjónabands, stefna sér í skuldir, starfrækja
stofnanir og fyrirtæki í trú, og svo mætti lengi telja. Hvar
sem litið er, lifum við og hrærumst í trú fremur en þekkingu
eða fullvissu um framtíðina.
Það virðist því ekki nema sjálfsagt og eðlilegt, að eins
og trúin mótar allt hið daglega líf og framferði manna, þá
hljóti hún miklu fremur að móta aðstöðu okkar til hinna
eilífu verðmæta, þess alls, er snertir upphaf og enda, Guð
og mann, lífsins og dauðans djúpin.
Þess vegna segir kirkja Krists enn í dag við samtíð sína,
eins og Kristur mælti við lærisveinana forðum: Hjarta yðar
skelfist ekki, trúðu á föðurinn, trúðu á frelsarann, trúðu á
framtíðina, sem liggur fyrir utan skynheim hins daglega lífs.
Fyrir nokkru lagði maður nokkur fyrir mig þessa
spurningu: Hvað hefir kirkjan upp á að bjóða? Maðurinn
bar fram spurningu sína með hæðnissvip, og það var auð-
heyrt að hann hafði svarað henni fyrir sjálfan sig á þá leið,