Sameiningin - 01.12.1956, Page 6

52
Sameiningin
að hann taldi kirkjuna ekki hafa neitt það upp á að bjóða,
sem vert væri um að tala. Auðvitað risti þessi maður ekki
mjög djúpt, en þeir eru ærið margir sem busla á sömu
grynningunum.
Er ég lít til baka yfir þessar yndislegu og ógleymanlegu
sólskinsvikur, sem ég hefi dvalið hér á landi í sumar, minnist
ég þess hvað kirkja íslands hefir boðið þessari þjóð í þúsund
ár. Við vorum minnt á það í Skálholti. Þess verður aftur
minnst á Hólum næstu helgi. Nýlega er lokið hinni eftir-
minnilegu norrænu prestastefnu, sem sannarlega gaf okkur
sem hana sóttum hugmynd um þann boðskap, sem kirkja
frændþjóðanna í skandinavisku löndunum hefur boðið
og býður upp á í þessum löndum. Það er hreinn og
ákveðinn boðskapur. Ég gæti flutt langt mál um það hvað
kirkjan hefir gert fyrir íslendinga vestan hafs, hvernig hún
varð þeim, bókstaflega talað, eldstólpi um nætur og ský-
stólpi um daga á eyðimerkurför þeirra um ókunnar heims-
álfur meðal framandi þjóða. Kirkjan hefir gegnt tvöföldu
hlutverki þar. Hún hefir staðið vörð um trúarlegan og menn-
ingarlegan arf íslendinga, hún hefir um áttatíu ára skeið
hvatt íslendinga til að trúa á Guð, og trúa á köllun sína
sem menn. íslendingar vestan hafs hafa þjarkað um kirkju-
mál, og þá hefir oft sviðið undan boðskap kirkjunnar, en
hvergi í heimi hafa íslenzkir menn lagt eins mikið á sig,
fórnað jafn miklu fyrir kirkjuna og einmitt þar. Þeir hafa
gert þetta vegna þess að kirkjan kom ávalt til þeirra, þegar
fór að verða reimt í kringum þá og ljósin tóku að slokkna.
Þá kom hún með boðskap Krists um sigurmátt hins góða,
þegar veikindi steðjuðu að, vonsvik, elli og þegar dauðann
bar að garði, flutti kirkjan þeim þann sama boðskap, sem
hún flytur ávalt, þar sem hún er sjálfri sér trú, um Guð
föður, frelsarann og föðurhúsin á himnum.
Trúðu á Guð. Menn eru sífellt að spyrja: Hvaðan? Hvert?
Hversvegna? Svarið við öllum slíkum spurningum er Guð.
Guð ræður. Guð ræður öllu vel. Eins og hjörturinn þráir
vatnslindir, svo þráir sála mín þig, Ó, Guð. Sýn þú oss
föðurinn og það nægir oss. Það er hin eilífa bæn mannsins.
Minnstu þess vinur, einkum þegar róðurinn gengur þung-
lega og þér finnst dimmt í kringum þig, þú ert ekki einn.
Segðu ekki aðeins: Drottinn, nú er dimmt í heimi, heldur
einnig: Drottinn, vertu nú hjá mér. Kona ein var að reyna