Sameiningin - 01.03.1958, Blaðsíða 4

2
Sameiningin
storminn, eru sem rykið undir fótum hans. En það er farið
að koma í Ijós, hversu ótalmargt hið fúna og feiskna í mann*
íélaginu hefir fallið og nú er að feykjast burt fyrir stormin-
um mikla, og þegar loftið verður aftur heiðskírt mun sjást,
hversu raunar er kominn nýr himinn og ný jörð. En það er
ekki oss mönnunum að þakka, sem með syndum vorum og
eigingirni höfðum leitt yfir oss það ástand, sem svo var
spillt og illt, að afmá varð með slíkum fellibyl og stormviðri.
En það er Guði að þakka, sem lætur stormbylinn framkvæma
orð sitt. Og það fyrirheit höfum vér, að á eftir storminum
komi logn, því eins og segir í sálmi Davíðs (167): „Hann
breytti stormviðrinu í blíðu, svo að bylgjur hafsins urðu
hljóðar.“
Stormarnir og stríðið eru gefin til þess, að herða oss,
gera oss lífhæf nú og til eilífðar. Sá maður, sem reyndur
er í stormum lífsins, vex stórum í stormviðrinu, þ. e. a. s.
ef hann hefir verið með Guði í storminum og Guð með
honum. En stormana þolir enginn, nema sá sem treystir
Guði og heyir stríðið við stormana í Jesú nafni. Og það er
einmitt í stormunum, að trúin styrkist, verður máttug,
voldug, karlmannleg trú. Oss hættir einatt við, að fara
með trú vora eins og væri hún einhver vesalingur og' beita
henni aldrei öðruvísi en hálf kjökrandi.
Vér þurfum stormanna með. Strengir sálna vorra og
manngildis eru slappir og óþandir. — Þér hafið séð hljóm-
meistara strengja strengi fiðlunnar — einkum nýja strengi
og óreynda. Hann þenur strengina fast, snertir hljómlykilinn
á slaghörpunni til samanburðar, og hættir ekki að þenja
strengina fyrr en þeir samstilla slaghörpunni- Þá fyrst
dregur listamaðurinn bogann um strengina og fiðlan ómar
og veinar, hlær og grætur í höndum meistarans eins og
mannssál, sem titrar af tignustu kenndum.
Það var eitt kvöld, er Ole Bull lék á fiðlu sína í Boston.
Hinn mikli salur skalf fyrir lófaklappi aðdáandi mannfjöld-
ans. Ole Bull hóf fiðlu sína svo hátt á loft sem armur hans
náði og hrópaði: „Það er hún, það er hún, það eru stormar
þúsund ára, sem tira á strengjum hennar.“
Vér verðum að leyfa Meistara tilverunnar að þenja
strengi sálna vorra, þó að það kunni að vera sárt. Vér megum
ekki annað vilja en að strengir lífs vors séu samstilltir
slaghörpu Guðs, og enginn sársauki má standa í vegi fyrir