Sameiningin - 01.11.1947, Síða 13

Sameiningin
169
ástands að geta hafnað öllu veraldlegu, svo að þú megir
verða innilega sameinaður með honum einum.
Þegar náð og miskunn Guðs tekur sér bústað í sálu manns,
vex honum þróttur til að framkvæma alla hluti, en þegar
maður missir af gæzku Guðs, verður honum alt um megn,
svo að lífið verður þungbær þjáning.
Þýtt, S. S. C.
Er forseti kirkju-
félagsins mæltist
til þess að ég flytti
kirkjuþingserindi um þetta efni, svaraði ég því til, að hann
væri ekki heppinn í vali, að aðrir prestar í félagsskap vor-
um væru betur til þess fallnir að leysa þetta verk af hendi,
en ég benti jafnvel á þá. Eg var ungur drengur, þegar ísland
hvarf mér sjónum, og aldrei hefir mér auðnast að sjá það
síðan. Þeir, sem komu þaðan fulltíða menn, hefðu getað
gjört þessu málefni miklu betri skil en ég. Að vísu mætti
virðast, að ég hefði átt að leggja meiri stund á það að styrkja
og efla samband mitt við ísland og kirkju þess, en raun
hefir á orðið. Ekki er það ólíklegt, að sumir bendi á fleiri
ára veru mína hjá séra Jóni Bjarnasyni og samband mitt
við hann og hæfileika hans, sem fulla ástæðu þess, að ég
hefði vel getað varðveitt þetta samband við móðurkirkj-
una. En þegar menn hafa talað sterkasta orðið um þessa
hlið málsins, verður mér ekki annað að orði en það, að ég
kannast við þessa takmörkun hjá mér, sem eina af mörgum
yfirsjónum mínum. Það er engin afsökun þó ég segi, að
starfslífi mínu, frá því ég var ungur maður, hefir verið svo
farið, að mér hefir aldrei verið unt að ljúka verki mínu, að
altaf hefir verið meira, sem krafðist orku minnar en það,
sem mér auðnaðist að koma í framkvæmd, og er þetta
jáining en ekki málsbót.
Hvers vegna varð ég þá við bón Dr. Haraldar? Eftir því
sem ég bezt fæ vitað, er það vegna þess, að hann bað mig.
Þegar ég nú leitast við að inna af hendi það, sem mælst
var til, gjöri ég eina kröfu til sjálfs mín, og hún er sú, að ég
leitist við að segja sannleikann án þess að ætlast til ávinn-
ings fyrir sjálfan mig, að því viðbættu, að ég vildi gjarna
Hugsað heim til íslenzku
þjóðkirkjunnar
Eftir séra Riínólf Marteinsson