Sameiningin - 01.11.1931, Qupperneq 13

33i
hraustir líkamlega, hreinir að siÖum og andlega vakandi—alment
tala'S. En hvað er um drenginn, sem er svo íátækur a'ð hann getur
ekki borgað fyrir búning skátanna, og gengur svo aldrei í sveit
með þeim? Það þarf ofurlítiö fé til að vera skáti. Og það eru
einmitt peningarnir, sem fátæki drengurinn hefir ekkert af. Hann
getur ekki verið með, og strandar utan þess félagsskapar og lendir
með sollbræðrum sínum út í strákskap fyrst, og síðan í betrunar-
skólann og síðast í ríkis fangelsið.
“Það þarf að gjöra miklu meira fvrir öreigabörnin en gjört
hefir verið. Það þarf að hugsa um þau sérstaklega. í sambandi
við hverja lögreglustöð ætti að vera smásveinafélag, bygt a réttum
grundvelli.
“Og k.f.u.m. ? Það hefir sönm annmarkana. í þeim fé-
lagsskap eru hvítkröguð ungmenni því nær eingöngu; ungmenni,
sem geta borgað fyrir sig. Það eru ekki margir öreigar, sem
þangað koma. Þeir geta ekki skilið við kytrurnar ömurlegu, sem
eru heimili þeirra,—þar sem neyðin og glæpafreistingin eru dag-
legir gestir. Þeir komast ekki burt frá þeim heimkynnum til að
leika sér í íþróttasölum, baða sig í steinlögðum sundpollum eða
liggja endilangir á legubekkjum. Fátæki pilturinn verður að
sitja heima; þörfin kallar að; hann verður að vinna baki brotnu
til að standa straum, að sínum hluta, af fatakaupum, fæðiskostn-
aði og húsaleigu. Og allir vita að það er enginn hægSarleikur nú á
dögum.
“Annað eins mannfélagsástand er brýn áskorun til kirkjunnar.
Hún þarf að taka sér fram. Takist okkur að greiða siðspeki og
anda meistarans veg inn á öreiga heimilin, þá mun fangelsisbúum
fækka um helming á örstuttum tíma. Og ef kirkjan gæti beitt
verulegum áhrifum og eftirliti við unglingana, þegar þeir eru á
útsláttar-aldrinum þá væri áhyggjum af okkur léi.t að fullum helm-
ingi hér á Sing Sing. Við tókum ekki við nerria tveimur sextán
ára gömlum unglingum á árinu sem leið; það er lágmarkið á aldri
þeirra, sem hingað má senda. En á sama ári ginu hlið þessa fang-
elsis við fimrn hundruð og fimm ungmennum frá tvítugsaldri og
upp aS þrítugu. Það er lögbrota aldurinn, aldur unggæðingsskap-
ar og æfintýralöngunar. Ef kirkjan gæti nú fundið eitthvert ráð,
einhvern veg, til að beina þeim stórræðahug í rétta átt, þá myndi
hún spara okkur mikið ómak hérna uppi á hæðinni, og ykkur
miklar áhvggjur þar niðri í New York.
“Svo er annað athugavert um þessa ungu sakamenn. Þeir
koma frá brotnum heimilum i níu tilfellum af hverjum tíu. Af
A