Sameiningin - 01.11.1931, Síða 21

339
um framtí<5ina var henni ofurefli, og varnaÖ henni þreyttri hvíldar
og svefns. ÁbyrgÖ lifsins fanst henni ofurefli. Smám saman
fanst henni herbergiÖ fyllast af undursamlegri nálægð dýrlegrar
veru. HlerbergiÖ varð ljómandi bjart. Sál konunnar fyltist unaði
og nýrri djörfung. Henni fanst þessi fagra vera snerta léttlega
við enni sér, og nýr þróttur streymdi um allar taugar hennar.
Þaðan af brast hana aldrei kjark, í baráttu komandi ára. Hún
eignaðist þessa öruggu vissu um nálægð Drottins, hún fann ekki
frarnar hræðslu eða efa. Fullviss er eg þess að mörg af ykkur
hafa öðlast reynslu svipaöa reynslu ]?essarar konu, ])ið öðluðust
vissu um nálægð og föður umönnun algóðs Guðs.
Við sannfærðumst um handleiðslu Guðs.
Við höfum, sum af okkur, staðið augliti til auglitis við dauð-
ann, og séð hann nema herfang sitt, ástvinina okkar á brott með
sér. Við höfum fundið hvernig deyjandi ástvinirnir fjarlægSust
okkur. Og' sú reynsla var ofurefli. Þó urðurn við að mæta henni.
Okkur fanst þrótturinn andlegi og líkamlegi þrotna.
Við báðurn að bikarinn mætti líða hjá. Og þá, mitt í ofur-
rnagni sorgarinnar, er við héldum að við myndum örmagna niður
hníga, þá var sem helgar föðurhendur umvefðu okkur og lyftu
okkur upp. Mitt í sorg og einstæðingsskap fundum við áður
óþekta svölun og sælu. Nýr styrkur, nýr þróttui fylti sálina nýj-
um unaði og friöi. Ný ástúð Guðs kærleika birtist mitt í dimrnu
sorgarinnar. Og sorg þín og mín varð sælukend, sökum þess, að i
faðmi Guðs, “gleymdum við því hve gráturinn er sár.’’
Við höfurn reynt gilcli trúarinnar í eldvígslu lífsreynslunnar.
Einnig við getum sagt með postulanum mikla: “Af Guðs náð er
eg það sem eg er, og náð hans við mig hefir ekki verið til ónýtis.”
Hjálp í viðlögum
Bftir Ellis Parker Butler.
Séra Thomas Rintaw Macdonald, prestur í stórum borgar-
söfnuði, var kominn með frú sinni til sumar vistar á sveitaheimili
John Bentons í dalnum fagra, sem frú Macdonakl kallaði “Sælu-
dal.”
Daginn, sem þau komu, hafði frú Benton sagt þeim frá himna-
för Henry Tuckers. Það var merkileg saga. Sunnudag einn
síðdegis hafði Tucker setið í stól undir trjánum heirna við húsiö
sitt. Konan hans sat í öðrum stól rétt hjá. Þá heyrist honum