Sameiningin - 01.11.1931, Blaðsíða 22

340
alt i einu kallaÖ á sig meS nafni, honum finst hann lyftast úr sæti
sínu, hefjast upp yfir trjátoppana og aila leiÖ upp úr himinblám-
anum. María Turker sat ekki lengra frá honum en það, aS hún
gat snert hann með hendinni. Hún tók eftir því, að hann varð
náhvítur í framan alt í einu. Hann virtist grípa þéttings-fast um
stólbríkurnar. og svo sat hann þar, sem dauður væri.
“Einhvern veginn var María ekki minstu vitund hrædd,” sagði
frú Benton. Henni fanst Henry vera dauður og þó vissi hún að svo
var ekki. H'ún tók um hönd hans. Höndin var köld. Hann dró
ekki andann. Svo sat lnin þar, hélt um hönd hans og beið. “Eg
vissi að hann mundi koma aftur,” sagði hún mér seinna.
Þau höfðu setið undir trjám rétt hjá býfluguabúum aftan við
húsið. Það fóru margir um veginn, ýmist i bílum eða hestavögn-
um; en auðvitað datt engum í hug að koma við. Það leið einn
klukkutími, og annar til, og sá þriðji.
“Það leið að kvöldverðartíma,” sagði frú Benton. “María
bara sat þarna. Sólin var sígin aS hæðarbrún í vestri og var í
þann veginn að ganga undir. Það var kornið kvöldkul. Þá segir
María hlátt áfram eins og hún átti að sér: ‘Nú er komið mál að
halda til baka, Henry/ svo sem eins og hún væri að segja, ‘nú er
mál að fara inn, Elenry.’ En hann bærði ekki á sér, svo hún sagði
aftur: ‘Það er mál að koma til baka, Henry,’ og þá kom hann til
sjálfs sín aftur. Höndin ylnaði og hann hrevíði sig í stólnum.
‘Eg hefi verið í himnaríki, María,’ sagði hann.”
“Og sagði hann frá því, sem hann sá þar?” spurði frú Mac-
donald.
“Hann sagði Maríu þaö, já,” sagði frú Benton, “og á næsta
sunnudegi sagði hann frá því í kirkjunni, öllu í röð, alveg eins og
það bar fyrir hann, öllu, seni hann sá, og öllu, sem hann gjörði
þar, og hvernig þar var umhorfs. Eg held það sé alveg óhætt að
trúa því að hann hafi verið þar. Hann er sannorður maður.”
Júlí mánuður var liðinn og mest allur ágúst. Sumarleyfi
þeirra Macdonald hjónanna var á enda; næsta morgun áttu þau
að leggja af stað. Sólin var sigin undir hæðarbrún í vestri, en
kvöldbjarma stundin var eftir, sem einatt er fegursta stundin i
öllum sólarhringnum. Þá sér prestur, hvar Henry Tucker og
María kona hans koma gangandi upp eftir veginum, sem lá fram
hjá heimili Bentons. Þau viku af veginum inn um vagn-hliðið, en
i stað þess að ganga aftur fyrir húsið eins og flestir gjörðu, sem
áttu erindi við Benton eða konu hans, þá gengu þau rakleiðis yfir