Sameiningin - 01.11.1931, Síða 31

349
skiljum betur nú. ViS héldum við ættum að reyna að likjast
dýrlingunum í öllu; álitum að það sem þeir gerSu, það mættum
við líka gera. Amma okkar var búin að segja okkur, að Elísabet
hafði selt gimsteinaskraut sitt, og tæmt fjársjóðu bónda síns til
þess að gefa fátækum að borða. Við réðum því af að fara líkt
að.
1 næsta stræti vi'ð okkur bjó gömul kona mjög fátæk; stóð
hún straum af mörgum barnabörnum sínum.
Lengi hugsuðum við ráð okkar þar til okkur datt í hug,
hvernig viS gætum liðsint þessari gömlu konu, svipað og EHsabet.
Tækifærið barst upp í hendurnar.
Það var á aðfangadag jóla. Þar var mót venju í matar-
skápnum, kjötmeti, epli og aldinasteik, og fleira góðgæti.
Við fórum þangað inn í rökkrinu, tókum mikið af kjötmeti,
kökum, og fleiru og læddumst út til að færa gömlu konunni.
Næsta morgun sást það, að hálfur var horfinn maturinn,
sem átti að skarnta í miðdagsmatinn á jóladaginn.
Börnin grétu sáran; mömmu leið næsturn eins illa. Faðir
okkar var stórreiður, þótt jafnaðarlega væri geðgóður. Hann
álasaði rottunum og músunum, og óskaði þess mest, að hann
hefði verið búinn að korna í lag hinni óbilandi músagildru, sem
hann var að búa til.
Amma lagði fátt til, en vék að því með hægð, að þeir, sem
höfðu ruplað matnum, myndu hafa verið nákvæmari en mýs og
rottur, því engir sæust rnolar og alt sæti í skorðum; hefði það
aklrei heyrst, að rottur og mýs ætu diska.
Við Friðrik litum hvort á annaö; fór okkur að gruna að
við hefðum gert rangt. Rétt í þvi sagði Kristófer litli, að hann
hefði séð mig og Friðrik í gærkvöldi á ferðinni með kökur og
aldinasteik.
“Elsa og Friðrik!” hrópaði faðir okkar. “Hvernig stendur
á þessu ?”
Eg var í þann veginn að segja föður okkar frá öllu, en þá
mundi eg eftir rósunum hennar Elisabetar, og sagði klökkum
róm: “Þú sást engar aldinasteikur, Kristófer. Þú sást bara
rósir.”
“Rósir!” sagði mamma. aOg það á jólunum!”
Eg átti hálfpartinn von á að sjá matinn aftur í hillunum;
svoleiðis var það í sögunni af Elísabetu. En það varð ekki.
Það sýndist, þvert á rnóti, snúast okkur alt í óhag.
“Friðrik!” sagði faðir okkar með áherzlu, “eg skal flengja
þig, ef þú segir ekki satt!”