Sameiningin - 01.11.1931, Side 33

35i
Ef aÖeins eg hef'Öi lifaö hundraÖ árum fyr, og Elísabet
hundrað árum. seinna, hefÖi eg, ef til vill, kynst henni og talaÖ
við hana, og int hana eftir því, hvaÖ það hefÖi veriÖ, sem kom
lienni í tölu helgra manna.
Eg hefði viljaÖ spyrja hana um marga hluti.
Eg mundi hafa sagt viÖ hana eitthvaÖ á þessa leið:
“Kæra, heilaga Elísabet: segöu mér hvað það var, sem gerði
þig heilaga. Þaö hefir naumast geta verið kærleikur þinn, því
naumast er nokkur kærleiksríkari en Úrsúla föðursystir mín.
Ekki er hún heilög. Ekki heldur getur þaÖ verið vegna þess sem
þú leiðst, eða vegna þess að þú ert ástrík, eða þolinmóð, eða
fórnfús í garð annara, því mamma líkist þér í öllu þessu: þó er
hún ekki kölluð helg.
Var það vegna þess að þú skildir við börnin, að Guð elskaði
þig svo mjög? Eða var það vegna þess að þú bæði barst rnögl-
unarlaust, það sem Guð lagði á þig, eins og móðir okkar gerir.
og þar að anki tókst upp á þig að líða það,sem þú áleist ennþá
harðara að bera?
Ef Elísabet var eins góÖ og eg held hún hat'i verið, svo hún
var viljug að hlusta á það, sem eg var að segja, hefði eg spurt
hana enn fremur: Heilaga grcifafrú, þvi er það rangt og ljótt
af mér og Friðrik að gera það, sem er rétt og heilagt, ef þú
gerir það ? I,íka hefði eg bætt við: Elskulega, heilaga Elísabet,
verndari minn, hvað er það á himnum, sem gerir þig svo sæla?
En nú gætti eg ekki að því, að hún hafði ekki verið búin að
vera á himnum, ekki heldur verið tekin í lrelgra manna tölu, því
Elisabet er ekki talin helg, fyr en eftir að hún er dáin. Þá gerðist
það að kripplingar og sjúkir menn urðu heilir af því að snerta
hana dána. Og þá kom upp helgi hennar. Ef til vill vissi ekki
Elísabet sjálf af eigin helgi. Bf svo væri, hver veit þegar alt
kemur til alls nema líka mamma geti verið dýrlingur, en sér óaf-
vitandi.
Friðrik og eg erum fjórum eða fimm árum eldri en hin
börnin. Tvær systurnar dóu af plágunni, áður en hin börnin
fæddust. Önnur var skírð, en dó ársgömul án þess að hafa velkt
skírnarhjúp sinn. Við erum þessvegna viss urn að hún er í
Paradís. Eg minnist hennar í hvort sinn þegar eg horfi á dýrð-
arskýið, sem innilykur mynd hinnar blessuðu meyjar i kirkju
Georgs helga. Það horfa út úr skýinu nokkur glaðleg barns
andlit, haldandi að vöngum sér fallegu, feitlægnu höndunum, og