Sameiningin - 01.03.1932, Blaðsíða 11

73
Lét hann eigi, fremur en hinn bróÖirinn, sta'Öar numiÖ við
orðin ein, en fór út þá sömu nótt og keptist við ai5 bera í fangi sér
korn úr sínum akri inn á akur bróÖur síns og koma því svo fyrir
innan um hitt korniÖ, að ekki bæri á. fíélt hann uppteknum hætti
aÖra nótt og hina þriöju, alveg eins og bróðirinn hinn.
Þriðju nóttina, er báðir bræðurnir voru að verki, hittist svo
á, að tungl kom upp, er á leið nóttina. Rákust þá bræðurnir hvor
á annan, báðir með fangið fult af korni, er þeir voru að bera hvor
á annars akur. Hvorugur mælti orð, en þeir skildu hvor annan,
vissu báðir glögt, hvað hinn var að fara.
Saga þessi varð hljóðbær út um sveitir, og nokkuru síðar reisti
fólkið kirkju á blettinum, þar sem bræðurnir höfðu mæst um nótt-
ina, báðir með fangið fult af kornbundum, er þeir leynilega vildu
gefa hvor um sig til aS gleðja hinn. Og fólkið vígði þessa kirkjn
heilögum Guði og sagði: "Á þessum stað kom Guðs andi til móts
við anda mannanna.”
Æfintýrið er á enda, en út af því fór eg að tala við sjálfan
mig, eins og bræðurnir, eitthvað á þessa leið: “I þessa kirkju
langar mig að koma. Þar vildi eg kirkjusókn eiga. sem bræður
mætast með kærleiksfórnir í fangi.”
í huganum hefi eg svo verið að leita að þeirri kirkju. Mér
gengur illa að finna hana. Líklega er hún þó einhverstaðar til á
jörðunni.
Eg hefi það fyrir satt, að þessi kirkja hafi eitt sinn reist verið
hér í mannheimi. Hún var áreiðanlega reist á hæðinni, þar sem
bróðir allra manna lét lífið, þá hann kom frá Guði með fangið
fult af kærleika.
En svo. mörg kirkjan, sem við hann er kend, er ekki reist á
blettinum, þar sem bræðurnir mætast og bera kornbundini hvor á
annars akur og andi Guðs kemur til móts við anda mannanna.
Mennirnir, sem á jörðn búa, hafa það miklu fremur fvrir
stafni, að bera korn af akri bróður síns inn á sinn akur, heldur en
að flytja korn af sjálfs sín akri inn á akur bróður síns. Líklega
er engin eðlishvöt, enn sem komið er, sterkari í mannverunni, en
sú, að “skara eld að sinni köku.”
Af því, hvað sú hvöt er sterk og illa tamin, stafar ógæfa
mannanna, svo sem núleg neyðartíð alls mannfólksins ber vott um.
Það sannar einnig, hversu skamt upp úr dýralifinu mannlífið
er ennþá sprottið.
Dýrið hugsar ekki um annað en sjálft sig. íkorninn týnir
hnetur i hrúgur og leynir þeim undir trjánum, svo hann fái notið