Sameiningin - 01.03.1932, Síða 25

87
skilinni lotningu fvrir Gamla-testamentinu, a"o alla fræSslu þess verði
aö taka bókstaflega. Þeim hefir ekki auönast að skilja, aö Kristur
veitti algjörlega opiríberun á Guði meö því að fullkomna alla fyrri
kenningu uni hann og láta opinberun sína koma í hennar stað.
Þeim hefir einnig mistekist að sameina þaö guöshugmynd sinni,
sem þeir hafa lært um hug Krists og lundarfar. Og því er svo komið,
að í huga rnargra manna fer saman sannur skilningur á fegurð lundar
Krists og nálægö Guös í honum annars vegar—og guðshugmynd, sem
stendur langt að baki fullkominni guðshugmynd hins vegar. Þetta
ber vott um sundurleitan hugsanagang, sem oss virðist rnjög hættu-
legur.
Þar við bætast eins rammskakkar hugsanir og það, að Guð beri
einn ábvrgð á allri ógæfu, sem ekki sé bersýnilega að tilhlutun manna.
Hann “sendi” t. d. sjúkdóma, stríð, slys, dauða um aldur fram af ó-
rannsakanlegri ráðsályktun sinni. Þetta verði að skoða eins og aga
og refsingu yfir oss, af þvi að það sé “vilji hans.” Vér ráðum ekki
við það ægilega vandamál, sem þar rís út af vilja Guðs og vilja manns-
ins. En vér trúum því, að hvernig svo senr því sé varið, þá sé því
háttað þannig að Guðs vilja.—Það gleymist helzt til oft, að sam-
starf vort við Guð er innblásið af honum og í hendi hans. Þannig
hættir mönnum t. d. við að líta á alla rannsókn mannanna og viðleitni
til þess að konta í veg fyrir þjáninguna eins og gjörða án hans, og vér
missum sjónar á þeirn sannleika, að Guð hafi gefiö oss sálarkrafta og
vilja til þess, að vér getum orðið samverkamenn hans í því að efla
þroska alls góðs lífs. Hins vegar hefir veiklast tilfinningin fyrir há-
tign Guðs og lotningin fyrir stjórn hans á högum mannanna og dag-
legri umhvggju hans fyrir hverjum einstaklingi.
Slikur misskilningur manna i kirkjunni á eðli Guðs hefir oft verið
talinn af utankirkjumönnum einkenni á allri kenning kristindómsins
um Guð; og afleiðingin af því hefir orðið sú, að þeim mönnum hefir
í reyndinni oft verið hrundið frá kirkjunni, sem hún hefði annars
laðað að sannleika Krists. Þeim virðist kirkjan halda frarn Guði, sem
sé ófullkomnari heldur en sonur hans var.
Þá stafa aðrar rangar hugmyndir um Guð af ófullkominni viður-
kenningu á heilögum anda og starfi hans í allri mannkynssögunni fyr
og nú. Jesús hélt þvi fram, að alt lífið væri starfsvið guðdómsins.
Kirkjan er skyld til þess í kenningu sinni að halda fast fram þeim
skilyrðum, sem þurfa að vera fvrir hendi til þess, að vér getum treyst
fyrirheitinni huggun hans og leiðsögn andans, en það getur orðið og
á að verða án þess, að hugmyndin þrengist um “Guð og föður allra,
sem er yfir öllum, með öllum, í öllum.”
Skilningur nranna á Guði hlýtur að fara nokkuð eftir þekkingu
þeirra á alheiminum, sem Guð hefir skapað og maðurinn er frá kominn
eins og andleg vera. Vér höfum þegar skírskotað til vísindarannsókna
síðustu aldar, sem miða að því að leita upphafsins og að samanburði,
sem hefir breytt öllu trúarbragðanámi nútímamanna. Það er skylda
-