Sameiningin - 01.05.1933, Blaðsíða 12

86
drykkinn. Neitaði hann vinum sínum um að koma sér undan,
sagði þeim að þeir gætu ekki greftrað sig, sem væri ódauðleg-
ur og gekk út í dauðann að virtist fullviss um eilíft líf.
En eg minni yður á þenna annan annálaðasta dauðdaga
í sögu mannkynsins, er skeði meira en 4 öktum fyrir kross-
dauða Drottins, nú á hátíð upprisunnar, vegna þess hve ótví-
ræður vitnisburður vitringsins var um ódauðleik lifsins,—
bæði í orðum hans og athöfnum, og það í sjálfum dauðanum.
Og sömuleiðis fyrir þá kenning hans, að menn hljóti að vera
trúii' til að geta verið trúaðir,—að eðli manna þýði meira en
orð þeirra að lifsskoðun og lífsferill sé samvaxið.
Þessi góði, gríski maður, öðrum vitrari og andlega æðri
á sinni tíð, gaf fúslega líf sitt fyrir þessar kenningar,—vildi
ekki þiggja líf og rýra á þann hátt gildi kenninga sinna.
Öldum síðar dó frelsarinn á krossi, saklaus fyrir selca
meðbræður sína, fúslega og með bæn fyrir óvinum sínum til
staðfestingar hinum drottinlega boðskap uin endurlausn
manna og annað líf.
Rúmum 10 öldum síðar gekk vitrasti og bezti fornaldar-
maður íslands sjálfviljugur inn í bústað sinn logandi, er hann
vissi að synir hans hlutu að deyja, rneð þeim trúaröruggleik,
er lét hann segja á slíkri stundu : “Verðið vel við og mælið
eigi æðru, því él mun eitt vera.—Trúið ok því, at Guð er
miskunnsamur og mun hann eigi láta oss brenna, bæði þessa
heims ok annars.”
Fimm öldum síðar, er synir hans höfðu dáið á högg-
stokk, lét hinn glæsilegasti höfðingi íslenzkrar kristni, Jón
biskup Arason, líf siít, þrátt fyrir griðaboð, með fullvissu
eilífs lifs í öndvegi hjartans, þrátt fyrir ægilegasta dauða
holdsins.
Þessi dýrlega eign í lífi hinna andlega ágætustu manna
er oss boðuð og boðin í hinu óútmálanlega lífs og vonar
erindi páskanna. Fyr eða síðar þurfa allir menn, hver einasti
yðar, á henni að lialda, ekki aðeins í dauðanum, heldur í
lífinu, því bæði samkvæmt kenningu Krists og spekingsins
gríska, er lífsferill manna of oft lítilsvirði söltum þess að
lífsskoðun, trúin á ódauðleika mannsins, er svo fátæk og
fjarlæg í meðvitund margra.—
íslendingar, eg hefi lengi þráð að þjóðin mín íslenzka,
þér og allir íslenzkir einstaklingar, eignuðust í hjörtu og líf
yðar æðstu og sælustu hugsjónir, kunnar oss mönnum.—og
þá fyrst trú Jesú og mál Hallgríms Pétursson'ar,—páskaguð-
spjallið og passíusálmana. Eg trúi á gildi þess fyrir mig og