Sameiningin - 01.05.1933, Blaðsíða 15

89
sig augsýnilega litlu varða, líi's áframhald það, er nálega
allir menn á öllum öldum hafa trúað eða kannast við, í einni
eða annari mynd. Líklega er engin skmmsýni manna meiri
en sú, er missir hér stjórnar á því, að við hérvist vora verður
aukið öðru lífi, sem getur orðið auðugt af sælu, heilbrigði,
kærleik og ástvina samhúð,—iíf, sem tekur við þegar mann-
leg vísiruli hafa hrugðist og geta ekkert framar aðhafst. Mér
skilst það sem óumræðilegastur fögnuður af öllu, að lifa hér
og deyja i upprisuvon til æðra lífs með ástvinum vorum og
endurlausnara—lausir við efa og andstreymi jarðarlífsins.—
Svo eg ítreka og bið alla að hugfesta, að sönn gleði þessa lifs
cr vonin um annað lif. Eða getið þér bent mér á aðra stærri
sælu von? Hefir ekki líf, dauði og upprisa Jesú Krists fremur
öllu öðru svalað sálarþorsta inanna, sefað sorgir þeirra og
dregið úr ótta og þjáningum hinna deyjandi?
Trúarbragðaþrátt þjóða og einstaklinga, deilur skrift-
lærðra frá fornöld Gyðinga til vestur-íslenzkrar nútíðar, um
punkta og ■ kommur kristindómsins, koma mér ekkert við,
heilla sízt huga minn. Eins og eg leita svaladrykkjar er Hk-
ama minn þvrstir,—leita jiess er svalar, er eg finn hollast, og
eg veit hreinast, þannig leita eg hans, sem hreinustu svala-
lind hefir gefið mönnunum fvrir andlega lífið. Eg get hvorki
rannsakað fæðu mína né drykk minn vísindalega. En reynsla
mín leiðbeinir mér. Eg get heldur ekki gert mér þekkingar-
lega grein fyrir öllum leyndardómum andlegs lífs. En andleg
reynsla er, þrátt fyrir það, elcki einskis virði. Hvar eru tak-
mörk leyndardóma? Upprisa vorsins er leyndardómur,—
sól jarðarinnar er Ieyndardómur, náttúruölfin, sem rafafl
og þráðlaus samtöl, eru leyndardómar; sál mannsins er
leyndardómur; móðurástin er leyndardómur, lífið og dauð-
inn eiga óleysta leyndardóma,—kærleikslíf Krists er meiri
leyndardómur en upprisa hans.
Og hvað skilur ófætt eða óþroskað barnið af dýrð þessa
lífs? Þó er það til. Og efalífið mitt og annara er mér sem
harnsgrátur, harmur þess, er árangurslaust leitar, sár og
harmsefni hið mesta, en engu að síður grátur óvitans—í
þeim efnum. En þá her oss, börnunum, að gera sem vor
kirkjulegi faðir, Lúter, er vinir hans héhlu honum lcyndum
sem fanga í Wartburg, eftir Ágsborgarþingið, til að hjarga
Hfi lians frá æði kaþólskra óvina hans. Um herbergis veggina,
þar sem hann dvaldi í hinu forna virki og þýddi Guðs orð á
tungu þjóðar sinnar, reit hann um alt: Hann lifir! Hvað