Sameiningin - 01.02.1924, Side 5

35
íult traust til hans sjálfs. Kosninga-stríðið' hélt áfram, kosn-
inga-dagurinn kom, og hinn ungi verkamanna-foringi beið ósig-
ur- Það var þó enn verra, aS heilsan bilaSf ,og hann varS að
halda kyrru fyrir.
Aftur fær hann bréf frá sama ónefnda bréfritaranum, með
hvatningar-orðum og trausts-yfirlýsingum. ÞaS varð honum til
nuggunar og gleSi. Ekki leið á löngu, þar til Ramsay MacDon-
ald komst aö því, hver hinn ókunni vinur var. Hún hét Mar-
garet Ethel Gladstone, dóttir eins hins virðulegasta háskólakenn-
ara og systurdótti’r Kelvin lávarös, hins fræga vísindamanns.
Var hún eigi síðttr stórauö'ug/en stórættuS og hafði hlotið ágæt-
ustu mentun. Eftir fyrstu viökynningu unnu þau hvort öðru
hugástum; það var sem sálir þeirra hefðu þekst og elskast
ávalt.
Áriö 1896 giftust þau, vinnumannssonurinn fátæki og ung-
frúin ríka og stórættaða. Alt, sem hún átti, gaf Margaret Glad-
stone manni sínum: auð og upphefð, gáfur og lærdóm og þá ást
og umhyggju, sem gaf honum sigur í hverri þraut. Um það
sagði Ramsay MacDonald löngu seinna: “AS koma heim til
hennar úr hríöum og stormum lífsins, var eins og aö koma í frið-
sæla höfn, þar sem spegilfagurt hafið brosir mót sólu himinsins.”
Þau hjónin voru samrýmd í anda. Bæð’i vildu öllu fórna
fyrir hinar háleitu hugsjónir mannréttindanna. Heimi’li þeirra
var miöstöð þeirra hugsjóna. Þangað söfnuðust menn úr öllum
áttum með umbóta-hugsjónir sínar. Allir voru velkomnir, rikir
og fátækir. Og á þessu fyrsta heimili MacDonalds-hjónanna
ungu, tóku hugsjónir vorisns sér fasta stefnu.
Frú MacDonald er lýst á þá leiö, að hún hafi verið friö
kona og ástúðleg. Aldrei mátti hún aumt sjá, og ávalt var hún
þar komin, sem einhver átti bágt. ÞaS var sem hún vildi breiða
faSm mannúðarinnar móti öllum heiminum. Enda hafði það
verið barátta MacDonalds fyrir bættum hag alþýðunnar, s-em
fvrst vakti ást hennar. Henni hafði virst eldur brenna í augum
hans og andi spámannanna vera yfir honum, þá hún hafði hlýtt
á ræður hans og heyrt hann segja: “Eg sé í anda þá tíS, þá
enginn maður þarf lengur að vera svangur og kaldur, og ástæð-
urnar gera öllum unt að rétta úr sér og handtaka nokkuð af þeirri
dýrS lífsins, sem þeir allir hafa fengið aS erfðum.”
I fimtán ár nutu þau lífsins saman. Oftast bjuggu þau í