Sameiningin - 01.02.1926, Blaðsíða 7

37
fræöilegum fullyröingum og fræðakerfum, en menn dauSlangar
til þess a'5 trúa. Þetta má mafka af því, að hvar sem einhver ný
trúarhreyfing er, fylgi henni einungis kraftur mikillar sann-
færingar, þá er mannfjöldinn óSar þangaÖ kominn, í von um aS
finna þar þaS, sem svali trúarþorsta sínum. Kirkjan, sem kem-
ur, býSur þyrstum sálum1 þau móöurbrjóst, er svala með' lifandi
trú trúarþorstanum. Sennilega verSur skipulag kirkjunnar mjög
útbrotalítiS og einfalt og ólíkt því, sem veriS hefir. Kirkjan
verSur miklu andlegri, trúin veröur andlegri. SamfélagiS viö
GuS í Jesú Kristi veröur fullkomnara. Menn verSa varir viS
það, aS GuS er meÖ^ þeim, aS himnaríki er nálægt, og fyrir því
beri öllum mönnum aS lifa heilögu lífi. Sú kirkja, sem er aö
koma, kemur meS Jesúm Krist inn í hversdagslíf mannanna.
Kirkja Jesú Krists er ekki aS fara, heldur koma. Eg held
aS allir þeir, sem ekki ganga meS lífi og sál í þá kirlcju, sjái ein-
hvern tíma meira eftir því, en nokkuru öSru, og telji þaö stór-
kostlegasta slysiS, sem þá hefir hent, aS vanrækja hana.
B. B. J.
Fyrirgefning og vandlæti.
ÞaS er sjaldgæfur viSburSur í íslenzkum ritheimi í seinní
tíö, aS tveir af pennafærustu mönnum íslands séu aS ræöa þaS
í timaritum þjóÖarinnar, hvert s'é gildi fyrirgefningar í mannlegu
lífi, og þá um leiÖ, hver áhrif hún hafi, hvaS siSferðilegt vand-
læti og ábyrgöartilfinning snertir. En þetta mun vera þunga-
miSjan í deilu þeirra SigurÖar Nordal og Einars H. Kvaran í
ritgeröum þeirra .;í '“Skírnii'’ oig “Iöunni/’ sem vakiÖ hafá svo:
mikla athygli bæSi heima á ættjörSinni og hér vestra. Því miSur
virðast horfur á því, ef deilan heldur áfram, aS hún kunni aS fá
meira persónulegan blæ en æskilegt er, því ekki er neinn fyrir-
gefningarandi í grein Kvarans, “Kristur eSa Þór,” í “Iöunni,”
til !svars upp á grein Nordals, “Undir straumhvörf,” í “Skírni”,
þó ’höfundurinn sé aö halda uppi vörn fyrir fyrirgefningu alment.
Mikilvægi málefnisins verSskuldar aÖ því sé gaumur gefinn, án
þess aS inn í þaS Iblandist nokkuS óýiökomand'i. Ritgerðirnar
báSar hafa eflaust vakiö marga til umhugsunar um þetta efni, og
er þaS mikilsvert.
Á þetta er minst hér, ekki vegna þess eg ætli mér þá dul aS
ganga milli þessara mikilhæfu manna og gera upp mál þeirra,