Sameiningin - 01.02.1926, Blaðsíða 27

57
j)a5 komiiS, a5 svo sterk trúartilfinning hafi gert vart viö sig hjá
íibúum skóganna og svo sterk þrá eftir ihreinna siöferði, að hún hafi
knúö þá til aö ieita einverunnar úti á sléttum og með ströndum fram
og flýja hinn mittisskýlulausa óaldalýð skóganna. Slíkt skiftir ekki
miklu máli í þessu samibandi. Aöalatriöiö er þetta, aö í syndafalls-
sögunni er þetta tvent sett í samiband1 hvort viö annaö: Þroski
mannsins inn á siðgæðisstigið og burtför hans úr skógunum.
Eitt atriði vil eg minnast á, — atriði sem eg get hugsað, að menn
hiklaust álíti, að sé alveg út í bláinn. Það er hegningin, sem Jahve
leggur á konuna, ■—■ að hún skuli með þraut fæða börn sín. Það hefir
verið leitað orsaka fyrir ýmsu ómerkilegra en þvi, að einu dýri jarð-
arinnar er erfiðara en öörum að fæða afkvæmi sitt. Eg hefi aðeins
eina skýingu heyrt við þetta efni, hví manninum framar öörum ver-
um er lagður þessi ,kross á herðar. Og skýringin er þessi: Maður-
inn er upphaflega klifurdýr. Þunginn af líikamanum og átakið við
að færa hann úr stað, lendir á öllum fjórum, útlimum og þó meir á1
framlimunum, enda eru þeir sterkari. Síðan hættir hann að lifa í
skógunum og verður sléttudýr. En limir hans eru lítt til þess fallnir
að bera hann yfir slétturnar, þar sem ihvergi er hægt að grípa. Og
afturlimirnir einir eru æfðir til gangþjónustunnar, en framlimirnir
látnir vera lausirl til gripátaka. En þá er allur þungi líkamans og
alt átak við að færa hann úr stað, komið á afturlimina. Við það
verða þeir, ásamt með allri mjaðmábyggingunni, beinagildari og
vöðvastæltari, sterkari og seinni til að gefa eftir fyrir hvaða átaki
sem er. Og þá er skýringin fengin. Og þá getur það staðið heima
við frásögn s}'ndafalls,sögunnar: Um leið og maðurinn er rekinn
úr Paradís og seldur undir þá nayðsyn að neyta sín's brauðs í sveita
sins andlitis. þá er ikonunni lagður þessi kross á her"ðar, að fæða
börn sín með þrautum. Þaði er vert að geta þess í þessu sambandi,
að það er eitt dýr annað, sem mönnum er kunnugt um að gengur
erfiðlega að fæða afkvæmi sín. Það er selur. Orsök þess mætti
einnig rekja til breyttra lifnaðarhátta. Hann var landdýr og gekk
á fjórum fótum. Siðan legsti hann í sjó, og alt átak við að færa
líkamann áfram lendir á afturlimunum1.
Þá hefi eg, sýnt fram á það, frá hvaða stórviðburði syndafalls-
sagan segir, og hvernig einstök atriði hermar koma heim við það,
sem nútímavísindin myndu segja urri isama efni. Nú vil eg að síð-
ustu reyna að gera grein fyrir því, á hvern hátt syndafallssagan
verður til og af hvaða forsendum þær ályktanir eru dregnar, sem
hún setur fram.
Eg ætla mér ekki þá dul’ að fara að geta neins til um aldur
hennar og ekki heldur hvar hún verður til og því sízt, hver 'hefir
samið hana. Það verður ekkf einuj sinni neinum getum að því leitt,
hve margir hafa lagt skerf til hennar. Hugsanlegt er, að hún sé frá
einhverjum spámanni komin, sem hefir viljað leita raka um þau efni
sem sagan fjallar um, og hún síðan gengið mann frá manni, minkuð
og aukin, endurbætt og| úr lagií færð á ýmsa vegu, þar til hún var