Sameiningin - 01.05.1927, Blaðsíða 26

152
þegar í greipum heljarkvala. En hann tók trú á þann, sem meS
honum var krossfestur, og trúin opnaði honum greiÖan veg til
Paradísar.
A8 öðlast fyrirgefningu á öllum syndum fortíÖarinnar, og
vera óhultur í allri komandi tíÖ, er það ekki nóg til a8 gleÖja
hvern mann? Hví er þessi kristni öldungur svo rólegur og friö-
sæll? Ástvinir hans hvíla flestir i kirkjugarðinum. Heilsan er
farin. Hóstinn rænir hann svefni á nóttunni. Alt frá því er
hann fyrst kom í þorpið og var skrifstofuþjónn, og fram á þenn-
an dag, hefir hann átt erfitt uppdráttar. Og þó skín út úr hon-
um gleÖin. Hvernig víkur því viÖ ? ÞaÖ er af því að hann finn-
ur til þess, að sanú skaparinn sem vakti yfir honum í móðurörm-
um, vakir enn yfir honum í ellinni. 'Guði hefir hann falið alla
ás'tvini sína, í þeirri öruggu von, að eftir skamma stund muni
hann sjá þá aftur. Hann hefir engar áhyggjur út af því, hvort
hann muni verða kvaddur burt í sumar eða að sumri. Eins og
tryggur hundur bíður byrginn nístandi vetrarvindum, stendur vörð
yfir vegviltu og króknandi barni, og ýlfrar aumkunarlega eftir
hjálp, en yfirgefur þó ekki skjólstæðing sinn, svo bíður heiðvirð
ellin, með andlitið bert fyrir stormum heimsins; hún bregður ekki
trygð við skapara sinn en heldur áfram að aumka sig yfir vilta
syndarana. Fyrir fimtíu árum fékk öldungur þessi lært þann
sannleika, að það er aska tóm, sem heimurinn hefir að bjóða, og
rétti upp hönd sína og tók sér aldini eilífs lífs. Andlit hans er nú
oröið hvítt, eins og þið getið séð. Það er eins og hárauðir straum-
ar lífsins renni þar ekki lengur um,; en undir þeim bleika hör-
undslit er dögunarbjarminn sjáanlegur í auga öldungsins.
Það er ekki til nema eitt orð á tungu vorri, sem lýst getur
tilfinningum hans—orðið, sem hljómaði forðum í englasöng við
himneskan hörpuhreim yfir Betlehem—orðið friður. Og aðrar
sálir í hundraðatali hafa orðið þessarar sterku huggunar aönjót-
andi. Mannorð þeirra var lagt í einelti; heilsan bilaði, heimilið
liðaðist sundur, að mestu leyti ef ekki algjörlega, eigurnar gengu
til þurðar. Hví setjast þeir ekki niður og láta hugfallast? Þeim
kemur ekki slíkt til hugar. Á meðan eg rita línur þessar, eru þeir
að segja:
“Þaö er faðir minn, sem hefir skenkt mér þennan beiska
drykk, og eg drekk hann með gleði. Alt verður mér bráðum
skiljanlegt. Eg verð ekki alt af undir herfinu; eitthvert hugboð
segir mér, að skamt sé nú heim. Guð mun þerra hvert tár af aug-
um mínum.” Svo segja yfirgefin foreldri. Svo segja munaðar-
laus börn. Svo segja ótal margir aðrir.