Sameiningin - 01.05.1927, Blaðsíða 12

138
sinnar og beinurn fyrirmælum laga sinna. Betur að svo
sé.
Svo sem alkunnugt er, þá hefir aðal-styrkleiki kaþ-
ólskrar kirkju verið falinn í þeirri trú kaþóiskra manna,
að páfinn í Bómaborg sé liér á jörðinni óskeikull umboðs-
maður Guðs almáttugs og honum beri skilyrðislaust að
hlýða; hann sé hátt upp hafinn yfir allar stjórnir land-
anna og lög þjóðanna. Getur þá sá maður, sem játast
skilyrðislaust undir hlvðni við páfann og alheims-yfir-
ráð haixs, verið sjálfstæður maður í stjórnmálum?
Ekki þaúf langt að leita aftur í aldirnar eftir úr-
skurðum páfa og lagasetningum kaþólskar kirkju, sem
afdráttarlaust mótmæla yfirlýsingum Mr. Smiths.
Fáein dæmi má nefna.
1 frægum úrskurði sínum frá 1864, fordæmir Píus
páfi níundi í embættisnafni þá villukenning, er því mót-
mælir, “að kirkjan hafi heimild til þess að beita valdi,
beinlínis og' óbeinlínis, í veraldlegum efnum. ” 1 páfa-
bréfi því, er þessi villukenning merkt nr. 24; en nr. 42 er
sú villukenning, sem og er fordæmd, “að fari svo að lög
kirkjunnar og lög landsins rekist á, þá eigi lög kirkjunn-
ar að víkja.”
Sami páfi lét sig hafa það árið 1867, að ráðast á
gildandi ríkislög í Austurríki með þessum orðum:
“Með postullegu valdi Voru afmáum Vér og fyrirdæm-
um lög þessi og með sama myndugleika dæmum Vér þau
dauð og ómerk.”
í páfabréfi 1864 dæmir Píus níundi' það syndsam-
lega villukenning (nr. 77), “að á Vorum dögnm sé því
haldið fram, að það sé eigi lengur tilhlýðilegt að kaþólsk
trú sé talin hin eina lögmæta trú og öllum öðrum trú-
flokkum vísað á dyr. ” Sömuleiðis fyrirdæmir hann þá
villikenning (nr. 77), “að sérhverjum manni sé frjálst,
að hafa og játa hverja þá trúarskoðun, sem hann eftir
beztu vitund telur sanna og rétta. ’ ’
Árið 1832, 15. ágúst, komst Gregoríus páfi sextándi
þannig að orði í embættisnafni': “Af þessu svívirðilega
alvöruleysi stafar sú fáránlega og skaðlega villa, eða