Sameiningin - 01.08.1919, Qupperneq 5

161
skilja svo hlutverk sitt, að við það mætti hún ekki hlífa sér.
Óhlífni Guðs við sjálfan sig var fólgin í sjálfsfórninni hans.
Óhlífni kirkjunnar við sjálfa sig þarf þá líka að vera fólgin
í sjálfsfórn hennar. Og eins og hann með fórn sinni hefir
sýnt, að í augum hans var um líf eða dauða að ræða, eins
þarf kirkjan við verkið sitt með fórn sinni að sýna, að í aug-
um hennar er einnig um Iíf eða dauða að ræða.
Fyrirmyndir .þurfum vér. Lærum af þeim. Ef til
vill bezt. Börn læra af foreldrunum, og sjálfsagt mest og
bezt af fyrirmyndinni, sem þau gefa. Unglingarnir vita-
skuld líka, og af félagsskapnum, sem þeir eru í. Vér öll
meira og minna af manneskjunum, sem vér kynnumst.
Gegn um augað lærum vér öll, ung og gömul, miklu meir, en
vér ef til vill gerum oss grein fyrir.
Stríðið hefir gefið miklar fyrirmyndir. Ógurlega ljót-
ar sumar, svo að hryllingur hefir farið um mann, eða maður
hefir staðið eins og steini lostinn og ekki vitað, hverju trúa
skyldi. En spilling manneðlisins birtist þarna nakin, af-
hjúpuð allri ytri siðfágun. Dýrið hjá manninum ótamið
kom í ljós. pað sannaðist, sem Guðmundur heitinn skáld
Guðmundsson segir á einum stað:
“Vér, æðstu dýrin,—villidýrin verst
vér verðum einatt.”
Og augun lukust upp á mörgum; því, eins og kunnugt er,
voru margir farnir að líta hornauga til kenningar biblíunn-
ar um spilling mannsins. Sumir álitu hana heiðinglegt böl-
sýni. Aftur aðrir, að manninum væri sýnd óvirðing með
henni. Enn aðrir, að hún væri hlekkur um fót mannsins á
framfaraleið hans. Á því riði, að losna við kenninguna sem
fyrst. Á sama tíma var þá farið að draga úr syndinni.
Hún var ekki lengur ákaflega syndug, eins og Páll postuli
kemst að orði um hana. Hún væri að eins ofur-lítill veik-
leiki eða ófullkomleiki hjá manninum, — raunar bara þátt-
ur í þroska hans til þess að verða eins og Guð. En nú fóru
margir að skilja þetta betur. Sáu, að þessi afneitun var
tilraun mannsins til þess að afsaka sig, eða fela sjálfan sig
bæði fyrir sjáfum sér og Guði. Sáu þá, að myndin, sem
heilög ritning kemur með af eðli mannsins, væri sönn mynd,
og betra hefði verið, ef eftir því hefði verið farið og leitað
hefði verið til læknisins eina, sem einn getur læknað mann-
inn, og lagar hann ekki að eins hið ytra, heldur fyrst og
fremst hið innra.