Sameiningin - 01.08.1919, Page 26

182
Á fundi bannvina frá ýmsum löndum í borginni Washing-
ton, var stofnað alþjóðafélag bannvina (World’s League
Against Alcoholism). Allsherjar þing ætlar félag þetta að
halda þriðja hvert ár. Er búist við því að fyrsta þing þess
verði haldið í Washington í október næstkomandi. Búist er
við erindrekum frá þessum þjóðum: Canada, Mexico, Japan,
Skotlandi, írlandi, Englandi, Frakklandi, Belgíu, Danmörk,
Svisslandi, Ástralíu, New Zealand, Svíþjóð, Czechoslovakiu,
ítalíu og Bandaríkjunum. Vonandi verður líka erindreki frá
íslandi. Augnamið félagsins er að útrýma áfengishættunni úr
heiminum. Auðvitað er ekki einhlýtt að gera þetta með laga-
banni. Samfara því þarf að skapa heilbrigt almenningsálit,
og efla siðferðisþrek þjóða og einstaklinga.
BALDUR.
í goðafræðinni norrænu eru margar fallegar sögur, sem
lýsa göfugum hugsunarhætti. Er hér sögð ein þeirra, ef vera
mætti að hún vekti löngun hjá einhverjum af yngri lesendum
Sameiningarinnar til að kynna sér þá grein íslenzkra bókmenta.
Bæði er það skemtilegt, og líka mun óhætt að segja, að sum ís-
lenzk orðatiltæki verði ekki fullkomlega skilin, nema menn hafi
kynt sér goðafræðina gömlu. —
Æsi kölluðu forfeður okkar guðina, sem þeir dýrkuðu. Einn
þeirra hét Baldur. Hann var sonur Óðins og Friggjar. Konan
hans hét Nánna og bústaður þeirra Breiðablik. Baldur var vitr-
astur og beztur af Ásum, og öllum þótti vænt um hann; hann
var líka bjártur yfirlits og fallegur, og er blómið Baldursbrá
nefnt eftir honum.
Einu sinni dreymdi Baldur mjög illa, og hann réð af þeim
draumum, að lífi sínu væri hætta búin. Hann sagði Ásum
drauma sína, og þeir settust nú á ráðstefnu og ráðguðust um
hvað gjöra skyldi til þess að vernda líf Baldurs. Og þeim kom
saman um það, að þeir skyldu láta alla hluti lofa því, að gjöra
Baldri ekkert mein. Frigg, móðir hans, fór svo og lét alla hluti
vinna eið að þessu: eldinn og vatnið, járnið og alla málma,
steinana, jörðina, trén, sjúkdóma, dýrin, fuglana og eiturorma.
Eftir þetta höfðu Æsir sér það til skemtunar, að skjóta á Bald-
ur, höggva hann og henda á hann grjóti; þeir vissu að það var
óhætt, enda meiddist hann ekkert af því, og það þótti mikill
heiður fyrir hann.
/